The Lord of the Rings: Gollum - recenzja. Tragiczna postać w tragicznej grze

Po prostu brak słów

A oprawa wizualna The Lord of the Rings: Gollum budzi przy tym skojarzenia - tak jak już pisałem wcześniej - z erą Xboxa 360 i PlayStation 3. W lokacjach brakuje szczegółów, postacie stoją jak kukły (skojarzenia z grą Kursk jak najbardziej na miejscu), a animacje większości NPC-ów są mizernej jakości. Nie ma co się więcej już nad tym pastwić, tym bardziej że zbliżamy się do podsumowania, ale jeszcze jedna ważna rzecz.

Otóż mamy tutaj również festiwal błędów związanych z niewczytywaniem się skryptów (stoję obok NPC, który każe mi przejść przez tunel, ale drzwi są zamknięte, w okolicy nie ma innej drogi, a dźwignie są nieaktywne, więc przeładowuje grę i nagle… drzwi są otwarte, można działać), a także liczne problemy z teksturami, które nierzadko wczytują się w locie lub nie wczytują się wcale. Coś, co wydawało się przepaścią, w którą niechcąco spadłem, okazało się wodą, dzięki czemu nie zginąłem i mogłem grać dalej. Ależ odkrycie! Więc tak, w The Lord of the Rings: Gollum można utknąć i nie dlatego, że nie wiemy gdzie iść, ale z powodu błędów. Bo coś nie działa, coś się nie aktywuje, coś się nie otwiera. I bądź tu mądry.

Podsumowanie

Są czasem takie gry, których niski budżet widać gołym okiem, ale od razu da się również zauważyć, że autorzy ewidentnie wiedzieli, co chcą osiągnąć. Przykładów nie trzeba szukać daleko - wystarczy spojrzeć na kilka pozycji z katalogu wydawniczego firmy Plaion, w którym znajdziemy dość nisko oceniane, ale mimo wszystko w wielu aspektach doceniane produkcje, jak np. The Last Oricru czy Gungrave G.O.R.E. The Lord of the Rings: Gollum również mogłoby należeć do tego grona, lecz Daedalic Entertainment całkowicie pokpiło sprawę, a to, co mimo wszystko w grze się udało, wydaje się być jedynie dziełem przypadku. Unikajcie tej gry jak ognia.