Tydzień z grą Piraci z Karaibów: Na Krańcu Świata

Baba z pokładu, kupcom lżej, czyli królowe morza

Na deser postanowiliśmy zostawić pewną ciekawostkę. Wydawać by się bowiem mogło, że korsarstwo, czy bukanierstwo, to zajęcia typowo męskie. Tym bardziej, że zakorzenione od pokoleń marynarskie przesądy, dotyczące zgubnego wpływu obecności kobiet na pokładzie, zawsze stanowiły ogromną przeszkodę dla wszystkich dam pragnących zaznać morskich przygód. Okazuje się jednak, że również wśród przedstawicielek słabszej, zdałoby się, płci, było kilka niewiast obdarzonych duchem walki. Postaramy się dziś przybliżyć nieco ich wizerunki.

Alwilda

Pierwszą kobietą parającą się pirackim rzemiosłem, o której możemy przeczytać w nowożytnych kronikach, jest szwedzka księżniczka Alwilda, żyjąca w II połowie IX wieku. O jej istnieniu dowiadujemy się z XII wiecznej „Historii Danii” spisanej przez niejakiego Saxo Grammaticusa. Część historyków podważa obecnie w ogóle jej istnienie, nie znajdując poza tym dziełem innych dowodów jej działalności, jednakowoż legendy o jej wyczynach są na tyle popularne, iż warto przyjrzeć się bliżej tej niezwykłej postaci.

Alwilda była córką króla Szwecji, której ojciec zaaranżował – oczywiście bez wiedzy dziewczyny – ślub z duńskim księciem, Alfem. Młoda kobieta, nie zgadzając się z narzuconą odgórnie wolą ojca, uciekła z domu i wraz z trzydziestoma przyjaciółkami uprowadziła jeden z należących do rodziciela drakkarów. Jej piracka kariera zaczęła się w momencie, kiedy kobiecej załodze udało się pokonać po kolei dwóch innych wikińskich korsarzy. Połączone w jedną flotyllę siły zaczęły siać spustoszenie na Morzu Północnym – i właśnie kobieca załoga wykazywała się podczas rajdów największą odwagą i determinacją.

Łupieżcza działalność Alwidy do tego stopnia dała się we znaki królowi Danii, iż postanowił wysłać przeciwko niej swojego syna, wspomnianego wcześniej Alfa, aby ten zakończył rujnujący duńską gospodarkę, piracki proceder. Książę, stojący na czele oddziału najlepszych wojowników, szybko zlokalizował przeciwnika i po wdarciu się na pokład statku Alwidy, zmusił ją oraz jej załogę do poddania. Legenda mówi, że księżniczka, będąca pod wrażeniem, jakie zrobił na niej odważny Alf, zmieniła zdanie i ostatecznie poślubiła Duńczyka. Joanna de Belville-Classen

Kiedy podczas wojny stuletniej, mąż tej francuskiej szlachcianki został niesłusznie oskarżony o zdradę i stracony, żądna zemsty za niesprawiedliwy wyrok niewiasta postanowiła dojść swoich praw w dość oryginalny sposób. Otóż sprzedała cały majątek, a za uzyskane w ten sposób pieniądze kupiła trzy okręty, które obsadziła wasalami swego nieżyjącego męża. Flotylla Joanny zaczęła z niesamowitą regularnością grasować u wybrzeży Francji.

Kobieta, przepełniona goryczą i żalem po utracie męża, mściła się na sprawcach tej śmierci, atakując wyłącznie statki i okręty pływające pod francuską banderą. Dodatkowo dokonywała napadów na majątki i posiadłości należące do ludzi, którzy odpowiedzialni byli za fałszywe pomówienia i w rezultacie dekapitację jej małżonka. Była w swych działaniach na tyle skuteczna, że w krótkim czasie sterroryzowała całe wybrzeże Francji – na wieść o wypłynięciu jej małej floty w morze, większość kapitanów w panice dokowała w najbliższym porcie.

Grace O’Malley

Grace przyszła na świat w roku 1530, w Connaught na zachodnim wybrzeżu Irlandii. Była córką wodza klanu, imieniem Owen Dubhdarra O'Malley, mającego pod swym władaniem kilka zamków oraz potężną flotę. Dziewczyna od najmłodszych lat obcowała z morzem, biorąc jeszcze jako dziecko, udział w ojcowskich wyprawach i rejsach. Choć kochała żeglowanie, początkowo nic nie zapowiadało, iż zostanie obwołana „królową piratów”. Wyszła za mąż, urodziła trójkę dzieci i wiodła spokojnie, dostatnie życie. Wszystko jednak zmieniło się z chwilą śmierci męża.

Wróciła do swego klanu i objęła dowództwo nad flotą ojca. Wyszła po raz drugi za mąż, tym razem jej wybrankiem został pan na zamku Rockfleet, Richard-an-Iarainn Burke. Jednak morze pociąga ją dużo bardziej, niż stateczne życie w majątku męża. Mając pod sobą flotyllę klanu rozpoczyna regularne rajdy u wybrzeży Brytanii. Dość szybko udaje jej się sparaliżować główne szlaki handlowe, co zaczyna coraz bardziej niepokoić angielskich lordów, którzy organizują ekspedycję przeciw „królowej piratów”. Pierwsza ekspedycja kończy się jednak niepowodzeniem – Grace bez trudu odpiera angielski atak i kontynuuje swoją piracką działalność.

Dopiero w 1577 roku udaje się anglikom pojmać dzielną kobietę, w wyniku czego spędza ona kolejne półtora roku w więzieniu w Dublinie. Udaje się jej jednak zbiec i niemalże natychmiast, ze zdwojoną siłą i zaangażowaniem, zaczyna łupić statki u angielskich wybrzeży. W międzyczasie umiera jej drugi mąż, ona sama zaś rozpoczyna najazdy na pobliskie majątki, należące obecnie do angielskich panów. W odpowiedzi na to, rozjuszony gubernator prowincji, Sir Richard Bingham, uwięził jej synów. Grace, nie namyślając się wiele, zwróciła się z prośbą o jego uwolnienie bezpośrednio do samej królowej Elżbiety.

Królowa, będąca pod wrażeniem osiągnięć walecznej Irlandki, zgadza się na negocjacje, przedstawia jednak kilkanaście warunków, od których zależy powodzenie rozmów. Grace odpowiada na list królowej i ostatecznie dochodzi do spotkania. Po długich rozmowach, „królowa piratów” zgadza się, w zamian za uwolnienie synów, zaprzestać pirackiego procederu oraz udzielania pomocy irlandzkim powstańcom. Sama stawia wszakże kilka warunków, z których najważniejszym jest odwołanie Binghama z funkcji gubernatora. Królowa zgadza się również i na to, a Grace może powrócić do domu, gdzie oczekuje na uwolnienie swych dzieci. Odwołany ze stanowiska Bingham powraca jednak dość szybko, zaś O’Malley, czująca się zdradzoną i oszukaną przez królową po raz kolejny zaczyna wspomagać irlandzką rebelię.

Ann Bonny

Już same narodziny tej kobiety stały się towarzyskim skandalem. Była ona bowiem córką irlandzkiego prawnika Williama Cormaca i pokojówki jego żony. Cormac, wraz z dzieckiem i nowo poślubioną żoną, ucieka do Ameryki, gdzie dorabia się sporego majątku prowadząc plantację. Ann już jako dziecko wykazuje większe zainteresowanie bronią niż dziewczęcymi zabawkami, a w wieku lat trzynastu strzela lepiej, niż wszyscy jej rówieśnicy. Mając lat szesnaście wychodzi za mąż za Jamesa Bonny, byłego pirata i marynarza, mającego nadzieję na przejęcie kontroli nad plantacją jej ojca.

Ann, nie mająca zamiaru spędzić reszty żywota wśród pól i gospodarskich zabudowań, podpala plantację ojca i wraz z mężem uchodzi do New Providence na Bahamach, gdzie mieści się piracka baza i port. Tak poznaje "Calico Jack" Rackhama, a pomiędzy tym dwojgiem od razu niemalże zawiązuje się coś więcej niż tylko nić sympatii. Płomienny romans ma swój finał na pokładzie statku handlowego, gdzie zaprzyjaźniony z Jackiem kapitan udziela kochankom ślubu. Bojąc się oskarżeń o bigamię i konsekwencji tego czyny, Ann i Jack porywają zacumowany w zatoce slup i uciekają w morze.

Tak zaczyna się piracka kariera najsłynniejszej pary morskich rozbójników. W ciągu kolejnych lat, choć ze zmiennym szczęściem, uprawiają swoje rzemiosło, ramię w ramię walcząc na pokładach rozlicznych statków. Ann, która początkowo traktowana była jako ciekawostka, bardzo szybko zaskarbia sobie uznanie i szacunek pozostałych członków załogi. Walczy jak inni mężczyźni, niejednokrotnie wykazując się większą odwagą i determinacją. Co prawda nigdy nie zostanie kapitanem – taki ewenement mógłby być nie do zaakceptowana nawet w bardzo liberalnym pirackim środowisku. Bonny nie była zresztą jedyną kobietą w załodze Calico Jacka. W pewnym momencie bowiem, na horyzoncie pojawia się… …Mary Read

Jej dzieciństwo jest opowieścią jeszcze bardziej barwną, niż historia Ann. Była córką wdowy po marynarzu, a mając ledwie kilka lat, po śmierci brata, została zmuszona przez matkę do udawania chłopca, aby w ten sposób wyłudzić spadek po ojcu. Mary jednak ucieka wraz z wojskiem i wciąż w męskim przebraniu, zaciąga się do brytyjskiej marynarki, gdzie zakochuje się w jednym z towarzyszy broni. Ujawnia mu swą prawdziwą tożsamość i odnajduje wzajemność dla swego uczucia. Po zakończeniu kampanii, kochankowie biorą ślub, a dzięki pomocy finansowej poruszonej historią załogi, kupują tawernę w Bredzie.

Niestety, małżeńska sielanka nie trwa długo. Mąż umiera na nieuleczalną chorobę, zaś Mary, po raz kolejny zaciąga się do marynarki i wyrusza w morze. Tam, na statek, którego załogi jest członkiem, napadają ludzie Calico Jacka. Mary stawia najbardziej zaciekły opór, czym zaskarbia sobie szacunek pirackiej załogi. Wraz z kilkoma marynarzami postanawia przyłączyć się, jako druga już kobieta, do morskich rozbójników Jacka. Tak rozpoczyna się kolejny epizod tej niezwykłej załogi.

Read szybko odkrywa tajemnicę skrywaną pod męskim przebraniem przez Ann Bonny i obie kobiety szybko stają się przyjaciółkami oraz nierozłącznymi towarzyszkami broni. Krążą również plotki, niestety nie poparte żadnymi faktami, czy wiarygodnymi przekazami, jakoby te dwie królowe mórz i oceanów łączyło coś więcej, niż tylko zwykła przyjaźń. Jedno nie podlega natomiast żadnym wątpliwościom – jako zespół, te dwie kobiety stawały w walce dzielniej od reszty załogi, budując w ten sposób i tak już niesamowitą legendę o kobietach-piratach.

W 1720 roku ma miejsce przełomowe dla ich losów wydarzenie. Słynny łowca piratów, kapitan Barnet, zastawia na załogę Calico Jacka pułapkę, w wyniku której – po krótkiej walce – jego ludzie oraz on sam zostają uwięzieni. Do lochu trafiają również obydwie kobiety. Jack oraz cała jego załoga zostają skazani na śmierć przez powieszenie, kobietom jednak udaje się uniknąć natychmiastowej egzekucji, okazuje się bowiem, iż są w ciąży. Angielskie prawo zabrania bowiem egzekucji wyroku w przypadku ciężarnych kobiet, więc każda z nich zyskuje przynajmniej kilka miesięcy życia.

Niestety, los nie jest łaskawy dla Mary Read, która umiera w więzieniu przed rozwiązaniem. Ann Bonny udaje się przeżyć, jednak jej dalszy los nie jest nam dokładnie znany, zniknęły bowiem wszelkie zapiski dotyczące tego, co stało się z kobietą po urodzeniu dziecka. Do dziś rodzą się nowe teorie na ten temat, najbardziej rozpowszechniona zaś mówi o tym, że wykupił ją z więzienia wciąż majętny ojciec.

Tak oto dotarliśmy do końca naszej opowieści o kobietach, które z czystym sumieniem możemy nazwać „królowymi mórz i oceanów”, a które udowodniły, że pirackie życie nie jest zarezerwowane jedynie dla mężczyzn.

Tydzień z grą Piraci z Karaibów: Na Krańcu Świata – skrzynia z sukniami

Baba z pokładu, kupcom lżej, czyli królowe morza

Baba z pokładu, kupcom lżej, czyli królowe morza

GramTV przedstawia: