Nie da się ukryć, że zaprezentowana nam wersja Tom Clancy's Splinter Cell: Conviction ma kilka mankamentów. Ale gdyby nawet nie zostały finalnie wyeliminowane, szykuje się wielka i wciągająca gra.
Nie da się ukryć, że zaprezentowana nam wersja Tom Clancy's Splinter Cell: Conviction ma kilka mankamentów. Ale gdyby nawet nie zostały finalnie wyeliminowane, szykuje się wielka i wciągająca gra.
Bardzo ładnie zrealizowano w Tom Clancy's Splinter Cell: Conviction przerywniki filmowe, które aktywują się często. Sporo z nich występuje jako tzw. przesłuchania. Najłatwiej to omówić na przykładzie słynnego już przesłuchania w łazience. W części przesłuchania uczestniczymy, poruszając się Samem i złapanym przez niego kolesiem. Akcja rozgrywa się w brudnej i zapyziałej łazience, co dodatkowo buduje klimat. Jest kilkufazowa. Możemy chwycić przeciwnika i przez chwilę z nim pospacerować. Wybieramy wówczas, o co nasz bohater za chwilę nim uderzy. Może lustro odbijające sylwetki dwóch zainteresowanych? Albo może pobrudzona umywalka? Czy raczej po prostu ściana z kafelkami? Gdy już zdecydowałem się na jedną z opcji, Sam bezpardonowo rozbijał głowę delikwenta o wybrany przedmiot. Potem akcję należało powtórzyć z kolejnymi elementami wyposażenia wnętrza. Aż po finał, w którym przesłuchiwany w końcu puścił parę z gęby. W ten sposób Fisher zdobywa informacje i wie, co robić dalej. Największa wada takich przesłuchań? Obszar działania jest ściśle ograniczony. Wiadomo – scenki bijatyk zostały wcześniej zaskryptowane w określonych miejscach. Poza nie się nie wyjdzie.
Znakiem rozpoznawczym nowej wersji przygód Sama Fishera będzie z pewnością system Mark & Execute. Jak się sprawuje w Tom Clancy's Splinter Cell: Conviction? Przyzwoicie. Jest dynamiczny i efektowny. Dokonując cichych zabójstw (np. podchodząc przeciwników od tyłu i sprzedając im kosę), zbierałem specjalne punkty. Od tego ile ich miałem, zależało ilu przeciwników mogłem zaznaczyć w trybie Mark & Execute. Tego zaznaczania dokonywałem w dowolnej odległości od ofiary. Jednak szary znacznik nad głową delikwenta oznaczał, że jest poza zasięgiem akcji specjalnej. Dopiero, gdy przeciwnik miał nad głową czerwony znacznik, można było wykonać egzekucję. W jaki sposób? Przez wciśnięcie jednego z klawiszy. Wówczas akcja na moment zwalniała, a Sam automatycznie, już bez mojego udziału, załatwiał kolejno zaznaczonych delikwentów.
Bardzo fajnie prezentuje się też system, który wyświetla na elementach otoczenia wskazówki do misji. Jest jednak faktem, że bardziej hardcore’owi gracze uznają go za zbyt daleko idące ułatwienie. Szkoda, że systemu nie da się wyłączyć. Naprawdę nikt w ekipie producentów Tom Clancy's Splinter Cell: Conviction nie wpadł na tak banalny pomysł? Choć z drugiej strony wiele akcji da się przeprowadzić na kilka sposobów. Kiedy zatem widać napis „wejdź na rurę”, wcale nie trzeba się do tej sugestii stosować. 
Pobawię się chwilę we wróżkę. Jakie elementy Tom Clancy's Splinter Cell: Conviction spodobają się graczom w finalnej wersji, a jakie nie? Założę się, że fabuła będzie zajmująca, wciągająca i zaskakująca. To ważne. Gracze polubią też wszystkie wprowadzone nowości. System Mark & Execute serwuje efektowne, filmowe zwolnienia akcji. Ficzers The Last Known Position pozwala odkryć nowe taktyki. Przesłuchania są brutalne i też bardzo widowiskowe. Gracze docenią też konieczność eliminowania świateł – co w odpowiedni sposób buduje nastrój. W końcu nadal mamy do czynienia z królową skradanek. A co się nie spodoba? Niektórzy z pewnością skrytykują podpowiedzi wyświetlane w świecie gry. Bo za bardzo ułatwiają? Bo są zbyt nowatorskie? Pewnie tak. Zarzuty pojawią się pewnie również w odniesieniu do przesłuchań. Niby system jest efektowny, jak napisałem, ale na dłuższą metę ograniczony i męczący. Widać to już po 2-3 przesłuchaniu. W sumie jednak, jeśli wywróżone przeze mnie plusy faktycznie zaskoczą, powinniśmy otrzymać bardzo dobrą grę. Poczekajmy z werdyktem do ostatecznej wersji. Można już jednak dokonywać przedpremierowych zamówień Tom Clancy's Splinter Cell: Conviction w naszym sklepie.
