Po tygodniowej przerwie spowodowanej wyjazdami, rozjazdami i przejazdami Myszastego, powraca Retrogram. Dziś przypomina sobie jedną z najstarszych i najbardziej zasłużonych firm w branży, Strategic Simulations, Inc.
Po tygodniowej przerwie spowodowanej wyjazdami, rozjazdami i przejazdami Myszastego, powraca Retrogram. Dziś przypomina sobie jedną z najstarszych i najbardziej zasłużonych firm w branży, Strategic Simulations, Inc.
Strategic Simulations, Inc. założone zostało przez Joela Billingsa w 1979 roku. Zanim jednak przejdziemy to samego aktu stworzenia, warto przyjrzeć się wcześniejszemu życiu tego specjalisty od ekonometrii, które miało wielki wpływ na powstanie firmy zajmującej się produkcją gier komputerowych.
Tato, chodźmy na wojnę! Po powrocie z wojny w maju 1945 roku, jego ojciec, Robert Billings, podjął przerwaną edukację na wydziale filologii angielskiej. Zdobył tytuł doktorski (specjalizacja: amerykańska literatura wojenna), po czym rozpoczął pracę, jako wykładowca tegoż języka. W wolnych chwilach zajmował się natomiast... tworzeniem gier wojennych. Jednym z jego pierwszych pomysłów była gra osadzona w Afryce Północnej, której mapę narysował na drewnianej desce. Wydrążył w niej dodatkowo otwory, w które wkładało się śruby i nakrętki. Jeśli w wyniku opisanych prostymi zasadami ruchów, dwa wrogie „oddziały” zetknęły się ze sobą jedną z sześciu krawędzi, dochodziło do walki. Czy czegoś Wam to nie przypomina?
Robert Billings nigdy nie spróbował nawet wykorzystać swych pomysłów w jakikolwiek komercyjny sposób, jednak każdą ze swych gier intensywnie testował. Jego partnerem w tej zabawie był syn, Joel. Prawdziwy przełom nastąpił w 1965 roku, kiedy pewnego dnia Robert wrócił do domu, dzierżąc w ręku sporych rozmiarów pudło. Biały napis na krwistoczerwonym tle głosił, iż jest to Tactics II, a narysowana poniżej sylwetka czołgu nie pozostawiała żadnych wątpliwości – była to jakaś gra wojenna. Wydany przez Avalon Hill po raz pierwszy w 1954 roku Tactics, był pierwsza tego typu, komercyjną grą strategiczną i szybko stał się wielkim sukcesem. Olbrzymia plansza, dziesiątki żetonów, tabelki, wpływ terenu na ruch i walkę – takich gier wcześniej po prostu nie było.
Nic dziwnego, że mający wówczas siedem lat Joel szybko połknął haczyk. Zakupiona niedawno gra stała się dla ojca przekleństwem – syn wciąż domagał się kolejnych rozgrywek. Joel za odłożone pieniądze nabywał kolejne gry i wciąż namawiał ojca do ulubionej zabawy. „Wpadłem na dobre. To było to. Grałem chyba we wszystkie serie gier wojennych Avalon Hill. Zdecydowanie byłem hardcore’owym graczem przez bardzo długi czas.”
Jednak ojciec coraz rzadziej znajdował czas na rozgrywkę, w związku z czym młody Joel, będący teraz uczniem szkoły podstawowej, zaczął szukać innych graczy wśród rówieśników. Szybko okazało się, że był wśród nich rodzynkiem – nikt inny nie miał pojęcia o takiej zabawie. Chłopak użył jednak podstępu: „Musiałem stworzyć sobie przeciwników, przez zainteresowanie ich ideą.” Zapisał się więc do klubu szachowego, w którym starał się za wszelką cenę rozpropagować koncepcję wojennych strategii. Trafił na podatny grunt, a wymagające myślenia i strategicznego planowania gry skutecznie przyciągnęły kilku chętnych.
Krzemowy przeciwnik Kiedy Joel trafił do szkoły średniej, stwierdził z przykrością, że nauka i obowiązki nie pozwalają mu już poświęcać grom zbyt wiele czasu. Odkrył wtedy jednak coś zupełnie innego, coś, co miało już wkrótce całkowicie odmienić jego życie. Zajmując się ekonometrią i tworzeniem modeli matematycznych, spędzał dużo czasu pracując na uniwersyteckich komputerach. Wtedy właśnie zaczął sobie zdawać sprawę z faktu, iż są one wprost stworzone do gier strategicznych. Największą udręką wszystkich graczy bawiących się w wojnę na planszach były od zawsze dziesiątki, jeśli nie steki tabel, przeliczników i modyfikatorów. Im bardziej realistyczny model rozgrywki, tym więcej rzeczy do zanotowania, przeliczenia i zmodyfikowania. Komputer mógł wykonać te wszystkie obliczenia z uwzględnieniem tysięcy innych zmiennych w ciągu kilku sekund. Na dodatek zaś zawsze zapamiętywał każdy ruch i zmianę oraz był w pełni obiektywny. Joel Billings był coraz bardziej przekonany do tej koncepcji.
Jednak prawdziwe olśnienie nastąpiło w chwili, gdy zdał sobie sprawę, że gra strategiczna na komputerze jest idealnym rozwiązaniem problemu, który był największą traumą jego dzieciństwa. Przecież odpowiednio zaprogramowany komputer mógł być przeciwnikiem! Całkowicie uczciwym i wymagającym przeciwnikiem. Dziś wydaje się to nam tak samo oczywiste, jak fakt, iż to Ziemia krąży wokół Słońca. Pamiętajmy jednak, że myśli te rodziły się w głowie Joela pod koniec lat siedemdziesiątych. Młody student nie zdawał sobie wówczas nawet sprawy z tego, iż na komercyjnym rynku zaczęły się pojawiać pierwsze komputery domowe...
Joel Billings próbował nawet szukać pomocy w firmie IBM, gdzie znał kilku programistów, jednak nikt nie brał na poważnie jego wizjonerskich pomysłów uczynienia z komputera platformy dla komercyjnie wydawanych gier strategicznych. W ciągu tych kilku tygodni 1979 roku ważyła się przyszłość Joela i kierunku, w jakim podąży jego kariera. Nikt nie traktował zbyt poważnie jego pomysłów odnośnie gier, a tuż za progiem czekała kariera w biznesie – jako uzdolniony i znający najnowsze technologie analityk mógł znaleźć w tej branży dobrze płatną pracę. Wtedy wydarzyły się dwie rzeczy...
Pierwsi straceńcy W akcie desperacji rozrzucił w kilku sklepach dla wszelakiej maści hobbystów kwestionariusze dla chętnych do współpracy programistów, zainteresowanych tworzeniem gier. Na ogłoszenie odpowiedziało dwóch ludzi, którzy okazali się nie tylko programistami, ale również wielkimi miłośnikami gier wojennych. John Lyons był fanem figurowych, stołowych strategii i programistą od połowy lat sześćdziesiątych, nigdy jednak nie pracował na komputerach osobistych i nie znał nawet podstaw języka BASIC. Drugim z chętnych do współpracy był niejaki Ed Willeger, wielki miłośnik planszowych gier strategicznych, również nie mający jednak zbyt wielkiego doświadczenia w pracy z nowymi językami programowania.
Było to o tyle istotne, że drugim z ważnych wydarzeń było spotkanie Joela Billingsa z niejakim Tripem Hawkinsem, który pełnił wówczas funkcję marketingowca w błyskawicznie rozwijającej się firmie Apple. Kiedy Joel zobaczył możliwości komputerów tej firmy, stanął przed nie lada dylematem. Z jednej strony miał do dyspozycji świetnie sprzedający się sprzęt o dużych możliwościach, z drugiej jednak dwóch utalentowanych, ale nie mających pojęcia o języku BASIC programistów. Podjął jednak decyzję: „Sam przekonałem się niejednokrotnie, że nie ma rzeczy których nie można zrobić, lub się nauczyć. Zaczęliśmy tworzyć gry na Apple.”
Troszkę inaczej miała się sprawa z o wiele ciekawszą, jeśli chodzi o koncept i kompleksowość rozgrywki, grą Computer Ambush. Być może kilku starszych graczy pamieta ją jeszcze z czasów ośmiobitowych maszyn Atari i Commodore, gdyż pod takim właśnie tytułem ukazała się ona w 1984 roku. Zapewne niewiele osób wie jednak, że owa edycja oznaczona była, jako Improved Version i była znacznie poprawioną (częściowo napisaną od nowa) wersją gry, która zadebiutowała właśnie w 1980 roku, jako drugi z tytułów SSI.
Nikt nie jest jednak doskonały, a już wkrótce do SSI zaczęli dołączać kolejni, utalentowani programiści i projektanci gier. O tym jednak... oczywiście w następnym odcinku Retrogramu.
Nie ma jeszcze żadnych komentarzy. Napisz komentarz jako pierwszy!