Tydzień z grą Arcania: Gothic 4 - O kosmologii

Na zakończenie naszego cyklu o Arcania: Gothic 4 krótka opowieść. Będzie o bogach, takich jakimi mogliby ich widzieć mieszkańcy świata Arcanii.

Blask ognia oblewał komnatę ciepłym światłem. Cienie w rogach pomieszczenia były głębokie i trochę niesamowite. Nastrój zadumy potęgowały odgłosy burzy, docierające za witrażowych okien. Obok paleniska ustawiono dwa kozły, na których zasiadał siwobrody starzec i młodzik, któremu ledwie wąs sypał się pod nosem.

- Mistrzu – lekko schrypnięty głos młokosa przerwał milczenie – opowiedz mi o bogach.

Starzec oderwał oczy od płomieni. Ciężki mars przeorał mu czoło, ale kiedy ujrzał szczere zainteresowanie i ciekawość na twarzy swojego ucznia, oblicze mu się wygładziło. Jeszcze przez chwilę milczał, wsłuchując się w odgłosy za oknem. - Opowieść o bogach nie ma ani początku, ani końca – jego ciężki głos musiał w latach młodości kruszyć kamienie. Nadal pozostało w nim wiele dawnej siły. Było coś hipnotycznego w sposobie, w jaki splatał słowa.

To Innos sprawił, że nieokrzesany góral powędrował na południe, niosąc wiarę swego Pana i tworząc mieczem królestwo. Beliar zaś od tamtej pory usiłuje je unicestwić. Oczywiście, wedle magów ognia, mroczny bóg pragnie unicestwić wszystko. Jednak ja osobiście wątpię, czy ktokolwiek ma moc zdolną unicestwić twór Adanosa.

- A pozostali, mistrzu? – wyrwało się słuchającemu mimowolnie pytanie. Przez chwilę młodzik miał przestraszona minę, jakby bał się, że mógł urazić swego mistrza. Jednak ten zdawał się nie być już całkiem obecny.

Jeżeli zaś chodzi o Beliara, mrocznego boga Arganii, to w jego wypadku nic nie jest oczywiste. W zasadzie uczynił on z orków swoje sługi, ale i pośród ludzi objawiali się jego wybrańcy. Jest panem mroku i ciemności, chaosu i zniszczenia. Uważa się, że zazdrości Innosowi jego dzieł i pragnie je zniszczyć. Co sugerowałoby, że jest również małostkowy. Pośród piasków Varantu wiara w niego jest silnie zakorzeniona u tamtejszych mieszkańców.

Starzec zamilkł. Jego wzrok zeszklił się, jakby spoglądał na absolut.

- Wszystko! O nie, to dopiero początek. Jak już powiedziałem, przypisujemy bogom nasze własne ludzkie cechy, słabości oraz zalety. Ale myślę, że to tylko nieporadne próby ogarnięcia umysłem niepojętego. Określamy je, personalizujemy, próbując uczynić zrozumiałymi potęgi, które mogą nie mieć nic wspólnego z ludzką etyką, inteligencją czy nawet postrzeganiem rzeczywistości. A jeżeli nie są one rozumne w taki sposób, jaki my to pojmujemy? Co, jeżeli to tylko potężne moce natury, które my, słabi, musieliśmy sobie jakoś wyobrazić i przyporządkować?

Znane są z historii przypadki rozkwitu kultów, które nie odnosiły się bezpośrednio do trójcy. Jak chociażby przypadek Bractwa Śniącego. Owszem, uważa się, że Śniący był ściśle powiązany z Beliarem, za czym miałoby przemawiać to, że potrafił rozkazywać jego stworzeniom. Nie możemy jednak być tego pewni.

Głos starca ścichł. Jeszcze tylko przez chwilę wydawał się unosić w komnacie. Potem zapanowała cisza, którą zakłócał trzask przygasającego ognia i szum deszczu, dobiegający z zewnątrz. Pomieszczenie powoli wypełniał mrok.