Demo jednych zawiodło, innych zachwyciło. Kontrowersji wokół Dragon Age II narosło tyle, że chyba każdy zechce zapoznać się z recenzją Myszastego, który przekatował grę wszerz i wzdłuż.
Demo jednych zawiodło, innych zachwyciło. Kontrowersji wokół Dragon Age II narosło tyle, że chyba każdy zechce zapoznać się z recenzją Myszastego, który przekatował grę wszerz i wzdłuż.
Na początku przyznam się do jednego: Dragon Age II, wbrew wcześniejszym oczekiwaniom, zaskoczył mnie w wielu miejscach bardzo pozytywnie. Nie znaczy to bynajmniej, że jest to gra idealna, doskonała i wspaniała. Po prostu, po kilku prezentacjach i pogrywaniu w wyrwane z kontekstu fragmenty, byłem niezwykle sceptycznie nastawiony do tej produkcji. Pełna wersja jest zaś pełna kontrastów; rozwiązania świetne i ciekawe funkcjonują obok wtórnych i nieudanych. Byłem wszakże prawie pewien, że pojeżdżę sobie po Dragon Age II zupełnie beztrosko i radośnie. A jednak BioWare – choć nie do końca – jakoś mnie od tego odwiodło. A to ci niespodzianka.
Będę więc miły i zacznę od tego, co w Dragon Age II najbardziej mi się spodobało. Tym bardziej, że nie był to bynajmniej jeden lub dwa elementy. Przede wszystkim ekipie BioWare udało się doskonale wykorzystać przy tworzeniu fabuły stworzony na potrzeby pierwszej gry świat. Uniwersum Thedas, wraz ze swą bogatą mitologią, wierzeniami, czy narosłymi przez wieki rasowymi, społecznymi i religijnymi antagonizmami posłużyło tu nie tylko, jako tło dla opowieści, ale również jej tworzywo. Siła oddziaływania świata na głównego bohatera jest dużo większa, niż w części pierwszej, często to właśnie te zależności determinują pewne istotne wydarzenia.
Co zaś najważniejsze i najbardziej istotne – duża część z nich w naprawdę silny sposób przekłada się na późniejsze wydarzenia. Oczywiście, co zrozumiałe, pewnych „kamieni milowych” w fabule nie unikniemy, pewne wydarzenia będą miały miejsce bez względu na to, co zrobimy. Na pewno nie jest to ten poziom konsekwencji, który zapowiadają twórcy Wiedźmina 2, jednak byłem szczerze zdumiony, o jak wielu rzeczach możemy w Dragon Age II samodzielnie zadecydować. Co najważniejsze, działa to na kilku poziomach, począwszy od samej decyzji o podjęciu zadania, a skończywszy na tym, jak je zakończymy.
Wracając do naszych towarzyszy niedoli. Większość postaci związana jest mocno z naprawdę dobrą fabułą, poza tym ich osobiste historie często zazębiają się z głównym wątkiem, niekiedy będąc jego integralną częścią. Każdy z towarzyszy ma swoje jasno sprecyzowane poglądy i ciekawą osobowość, co bezpośrednio przekłada się na ich reakcje na nasze działania. W przeciwieństwie do poprzedniej części, niemalże zawsze wtrącają się do rozmowy, niejednokrotnie mogąc wpłynąć na nasze decyzje, pomóc aktywnie w którejś sprawie, czy po prostu dodać kilka ciekawych linii dialogowych.
Podobają mi się również – i to bardzo – same postacie niezależne. Dotyczy to zarówno członków naszej ekipy, jak i pozostałych uczestników tej opowieści. Są ciekawe, doskonale pasujące do swych ról w świecie Dragon Age II, często podszyte mało „heroicznymi” cechami, czy też nawet patologiami. BioWare dobrze wykorzystał potencjał świata, a lifting jakiemu poddano część ras wychodzi grze na dobre – na przykład Qunari wreszcie odpowiadają moim wizjom tej rasy. Swoją drogą rozmowy z nimi, to jedna z najprzyjemniejszych części rozgrywki...
Podobnie z podziałem na rozdziały, który początkowo budził mój największy niepokój. Owszem, jesteśmy przez to skazani na kilka wspomnianych już „kamieni milowych” fabuły, jednak jest ich znacznie mniej niż choćby w pierwszej części, a pozwoliło to na całkiem wiarygodne przedstawienie ewolucji postaci gracza, bohaterów niezależnych i świata wokół nich. BioWare nie nadużywa na szczęście narracyjnych wtrętów, opowiadającego Varrika zobaczymy ledwie kilka razy, zaś „epicka” alternatywa pojawia się zaledwie dwukrotnie.
Czas najwyższy na elementy rozgrywki w Dragon Age II, które wzbudziły we mnie mieszane uczucia. Po pierwsze walka. Przyznam szczerze, że odejście od nieco mozolnego, ale bardziej realistycznego modelu w pierwszej części gry nie do końca przypadło mi do gustu. Na normalnym poziomie trudności, nie licząc bossów i kilku elitarnych przeciwników, poziom wyzwania można skwitować słowem „błahy”. Szybkie, efekciarskie walki, w których bronią dwuręczną macha się niczym kijem od szczotki mają wszakże jedną zaletę – nie powodują przysypiania przy kompie podczas kolejnej, respawnującej się fali wrogów.
Walki są przez to bardziej chaotyczne, jedynymi wyjątkami są bossowie, przy których mamy szanse skorzystać – z uwagi na ich kosmiczną żywotność – z szeregu rzadko używanych przedmiotów, czy umiejętności. Pochwalę za to SI naszych sprzymierzeńców, którzy mają wreszcie jakąś namiastkę instynktu samozachowawczego. Zaatakowany wręcz mag lub łotrzyk próbuje teraz odejść od przeciwnika, oddać strzał i znów przemieścić się poza zasięg jego miecza. Sami przeciwnicy również dość często korzystają z posiadanych umiejętności, próbując ogłuszyć, atakując z ukrycia, czy lecząc się podczas walki.
Kolejna kontrowersyjna sprawa, to nowy system dialogów, składający się z trzech podstawowych typów wypowiedzi (miłej, żartobliwej i hardej) oraz wszelakich zapytań. Na pewno przyspiesza i ułatwia to rozgrywkę (szczególnie osobom mającym syndrom tl;dr lub analfabetom), jednak mimo wszystko bardziej podobają mi się tradycyjne rozwiązania, z więcej niż trzema liniami dialogowymi. Nie jest to jednak tragiczne, można się do tego przyzwyczaić, tym bardziej, że najwyraźniej jest to trend, od którego już nie uciekniemy. Jednak choćby taki Obsidian w Alpha Protocol wykorzystał to znacznie lepiej.
Nieco rozczarowują też inne uproszczenia, choćby te w i tak dość symbolicznym craftingu. Jeśli liczyliście na bardziej rozbudowany system tworzenia mikstur, run, czy inszych granatów – bardzo mi przykro. Do tego stopnia, że teraz nawet odnośne surowce znaleźć musimy wyłącznie jednokrotnie. Koniec zbierania i noszenia w worach ziółek i sztab adamantu. Teraz tylko pokazujemy podwykonawcom miejsce występowania, składamy zamówienie, oni w ciągu ułamka sekundy teleportują sobie surowce, mieszają składniki i gotowe. Miksturka, czy smolny granat, jak ta lala. Szybciej jest, w ekwipunku grzebać już nie trzeba, no i niech ktoś teraz twórcom udowodni, że to gorzej...
Czas na czyste zło, czyli te elementy Dragon Age II, które zupełnie mi się nie podobają. Pierwsza sprawa, to wręcz patologiczne i graniczące z absurdem wykorzystywanie kilku lokacji. Nie, nie mówię tutaj o samym Kirkwall, czy nawet większych otaczających go terenach. Mowa tu o wszelakich jaskiniach, kopalniach i podziemnych korytarzach, których wzorów w całej grze mamy może z sześć. Jeśli po pierwszych dwóch godzinach gry ktoś każe nam wejść do podziemi, czy zaczaić się na zbójców złych na „polanie”, możemy mieć 100% pewność, że trafimy w miejsce, które oglądaliśmy już kilkukrotnie. W Dragon Age II pojęcie „recyklingu lokacji” nabiera zupełnie nowego znaczenia, przebijając nawet sławetne bazy z pierwszego Mass Effect. Cóż więc z tego, że wstęp, rozwinięcie i zakończenie zadania będzie wciągające i klimatyczne, skoro w przerwach między fajnymi dialogami będziemy katować respawnujące się znikąd potwory we wciąż tych samych miejscach, które udają, że są inne? Olbrzymia wada, niezwykle psująca odbiór gry.
Kolejna sprawa, to właśnie proporcje elementów rozgrywki w Dragon Age II. Dobra, erpeg musi mieć walki, ale tutaj mam dokładnie te same zarzuty, co w przypadku dodatku Przebudzenie. Zamiast postawić na bardziej wymagających, ale mniej licznych wrogów, którzy wymagaliby bardziej taktycznego podejścia do walki, znów mamy wysyp masy „cienkich Bolków”, których po kilku godzinach kosimy z coraz mniejszym entuzjazmem. Powiem szczerze, że gdyby nie fabuła, pewnie nie dotrwałbym do końca.
Kolejna sprawa, to optymalizacja Dragon Age II pod biblioteki inne, niż DirectX 9. Nie wiem, jakiego komputera wymaga gra w trybie DX11 i jakie efekty dzięki temu uzyskamy, mogę jednak z czystym sumieniem powiedzieć, że DX10 nie jest warty takiego spadku wydajności. W DX9 mój GeForce GTX 260 wyciągał spokojnie średnio 55-80 klatek na sekundę w 1920x1200 z AA x4, podczas gdy włączenie obsługi DX10 (wybór opcji DX11 dla kart nie wspierających go sprzętowo) spowodowało spadki do średniej około 22-25 fps, przy dodatkowym gubieniu klatek co kilka sekund. Koszmar. Takich drastycznych różnic nie miałem w żadnej grze, z osławionym Crysis włącznie. Optymalizacja pod nowe biblioteki leży więc na łopatkach i kwiczy, a gra oferuje nam wtedy nieco lepsze podłoża, cienie chmur na ziemi, dynamiczne oświetlenie oraz lepsze efekty cząsteczkowe. Nie warto.
Jednak najbardziej niepokojącym sygnałem był problem wymieniony na początku. Otóż udało mi się jakoś oszukać mechanizmy Dragon Age II (całkiem przypadkowo) i wyruszyć na dedykowanego jednemu z towarzyszy questa bez niego. Co ciekawe, nawet (będąc nieobecnym, a więc niewidzialnym) uczestniczył on w kilku rozmowach, jednak ostatecznie zadanie nie zostało zaliczone, gdyż nie mogłem przeszukać ciała mini-bossa, co pchnęłoby dalej fabułę tego wątku. W ten oto sposób utraciłem możliwość prześledzenia do końca opowieści o jednym z moich wirtualnych przyjaciół – w kolejnych rozdziałach nie był on już kontynuowany.
PS. Mały plusik za to, że to pierwsza gra, w której udało mi się stworzyć bohatera o gębie tak bardzo przypominającej moją własną.
