Choć w Emergency 2012 bez większego trudu można dopatrzyć się znaczących zalet, całość psuje jeden fakt - rozgrywka nie gwarantuje satysfakcji. A pomniejsze wady też da się wypunktować.
Choć w Emergency 2012 bez większego trudu można dopatrzyć się znaczących zalet, całość psuje jeden fakt - rozgrywka nie gwarantuje satysfakcji. A pomniejsze wady też da się wypunktować.
Na razie wracamy do misji, ponieważ oprócz wspomnianej za daleko posuniętej fantazji nie ma się do czego przyczepić. Jest za to co chwalić - twócy rzucają nam naprawdę rozmaite wyzwania, w których trzeba wykorzystywać różne zdolności służb ratowniczych i porządkowych. Praktycznie każde kolejne zadanie wiąże się z wprowadzeniem nowej lub użyciem wcześniej niestosowanej funkcji. Scenariusze zaskakują też nieprzewidzianymi zwrotami. Gdy wydaje nam się, że zaczynamy zyskiwać kontrolę nad sytuacją, nagle na drugim krańcu mapy staje się coś, co w najgorszym wypadku wywraca naszą akcję do góry nogami, a w najlepszym wymusza przerzucenie części sił na kolejny front działań. Widać też logikę - jeżeli nie uporamy się na czas z jakimś zadaniem cząstkowym, np. aresztowaniem agresywnych demonstrantów pod pozostałościami Wieży Eiffle'a, zaczną oni podpalać okoliczne skwery i zaparkowane nieopodal samochody, co zrodzi potrzebę zaangażowania do akcji kolejnych wozów straży pożarnej.
Dopłynięcie do brzegu, lub chociaż utrzymanie się na powierzchni, byłoby z pewnością łatwiejsze, gdyby nie cały wachlarz nieporęcznych rozwiązań, jakie zaserwowali nam twórcy Emergency 2012. Polecenia można wydawać tylko na bieżąco, nie można ich w żaden sposób zaplanować. Automatyka działań służb ratowniczych jest na bardzo podstawowym poziomie. Nie chodzi mi w żadnym wypadku o to, by poszczególne jednostki reagowały automatycznie na dziejące się wokół wydarzenia i samowolnie ruszały poszkodowanym na pomoc. Na tym przecież polega cała zabawa, by sprawnie i umiejętnie wydawać rozkazy. Razi jednak to, że wszystko trzeba robić kroczek po kroczku. Jeśli musimy uratować topielców, to każdego z nich należy po kolei i osobno wskazać ekipie w łodzi. Podobnie jest ze stojącymi na dachu uciekinierami z płonącego budynku i załogą helikoptera ratowniczego: nadlatujesz, pakujesz jednego na pokład, transportujesz go w bezpieczne miejsce, wracasz po następnego itd. W tym czasie na drugim końcu planszy lekarz walczy z epidemią - też nie wskażesz całej grupy chorych, by leczył jednego po drugim. Ani to zabawne, ani zmyślne, za to z czasem coraz bardziej irytujące lub nużące, w zależności od nastroju.
Jeżeli sądzicie, że na tym koniec krytyki i czas przejść do rzeczy przyjemniejszych, mylicie się. Kolejnym fundamentalnym zarzutem pod adresem Emergency 2012 jest brzydota szaty graficznej. Nie chodzi o to, że warstwa wizualna jest niedopracowana - ona jest po prostu brzydka. Do estetów co prawda nie należę, więc z pozoru nie powinno mi to aż tak przeszkadzać. Szkopuł jednak tkwi w tym, że stonowane kolory i rozmywające się - czy to w oddaleniu czy z bliska - modele postaci dodatkowo utrudniają rozgrywkę. Trzeba się dobrze przyjrzeć, czy klikamy np. na lekarza, czy opatrywanego przez niego chorego. Nieczytelna jest także minimapa w prawym górnym rogu ekranu. Do jakości oprawy graficznej dostraja się niestety udźwiękowienie. Spiker nie mógł być bardziej beznamiętny podczas czytania swoich kwestii. Niektóre jednostki ratownicze wykazują za to aż nadto namiętności - po kliknięciu na niektóre z nich z głośników płynie szorstkie: "co jest?!". - A, wiesz, nic, tylko zaraz wszyscy spłoniemy, jak nie ruszysz swoich czterech liter! - chciałoby się odrzucić. Na tym marnym tle wybija się za to linia melodyczna. Lekko nasycone dramatyczną nutą kawałki dobrze współgrają z wydarzeniami prezentowanymi na ekranie.
