Niektórym tytułom poświęca się w mediach zdecydowanie zbyt mało uwagi, na którą zasługują zważywszy na ich wysoką jakość. Czy do grona skrzywdzonych w ten sposób gier można zaliczyć także FlatOut 3: Chaos & Destruction?
Niektórym tytułom poświęca się w mediach zdecydowanie zbyt mało uwagi, na którą zasługują zważywszy na ich wysoką jakość. Czy do grona skrzywdzonych w ten sposób gier można zaliczyć także FlatOut 3: Chaos & Destruction?
Po takim wstępie wydaje się, że każde następne zdanie recenzji będzie jak wbijanie gwoździa we właśnie przyszykowaną trumnę. Trzeba jednak oddać sprawiedliwość, że FlatOut 3: Chaos & Destruction ma też swoje mocne strony - i może od nich zacznę po tak gorzkim początku. Team 6 Studios przygotowało zaskakująco dużo trybów rozgrywki. Są klasyczne wyścigi; Big Battle (czyli standardowe destruction derby); zmagania monster trucków; off-road; Speed - wyścigi bolidów przypominających te z Formuły 1; Nightshift, czyli gonitwy nocne; Battle Arena; nie mogło oczywiście zabraknąć także ozdoby serii, Stuntmana. Jest wreszcie tryb wyzwań, czyli coś na kształt kariery - gracze uczestniczą w nim kolejno w wyznaczonych przez twórców zawodach z poszczególnych konkurencji. Z dużym spokojem można się zatem doliczyć kilkudziesięciu różnych wyścigów na wielu niepowtarzających się trasach i arenach. Na szczególne podkreślenie zasługuje naprawdę zauważalna różnorodność modułów zabawy. Byłby to ogromny plus, gdyby nie fakt, że owa zabawa w większości przypadków jest doznaniem raczej masochistycznym.
Miłym zaskoczeniem w obliczu ogólnej beznadziei można nazwać tryb speed, w którym zasiadamy w samochodach przypominających bolidy i ścigamy się na opuszczonych torach Formuły 1. Na uznanie zasługują zwłaszcza projekty lokacji: tu coś wystaje znad bandy, tam brakuje fragmentu toru. Tym niemniej pojazdy zachowują się kuriozalnie - przy kontakcie z przeciwnikiem lub elementem otoczenia... wybuchają. Współzawodnicy, jak w większości trybów, nie są ponadto zbyt wymagający - i znów wracamy do nudy. Absolutnie najgorzej wypada jednak tryb stuntman, co jest błędem wręcz niewybaczalnym i trudnym do przełknięcia dla fanów poprzednich części. Team 6 Studios zabiło całą intuicyjność sterowania, a przez to także szaloną zabawę, szwankuje także praca kamery.
Wiele tych niedociągnięć można byłoby zrzucić na garb tego, że FlatOut 3: Chaos & Destruction jest właśnie wyścigówką typu arcade. Problem w tym, że producenci wyraźnie przegięli sprawiając, że całość jest zwyczajnie niesmaczna. Gra nie jest pozytywnie szalona, lecz do przesady chaotyczna. Ba, tytuł ten sprawia wrażenie wczesnej wersji alfa, bez perspektyw na stworzenie wysokiej klasy gry. I nie trafiają do mnie komentarze twórców, którzy stwierdzają, że pierwszy raz w historii stworzyli produkt tak mocno otwarty na sugestie konsumentów. W porządku, zmiany wdrożone po podpowiedziach fanów to nic złego, ale oddawanie do sprzedaży pozycji o tak niewiarygodnie niskiej jakości jest trudne do wybaczenia, zwłaszcza, że nic nie zapowiada, by było choćby znośnie. A chowanie się za znaną i lubianą marką jest ciosem poniżej pasa.
Prawdziwym skandalem jest całkowity brak ścieżki dźwiękowej! To, co w poprzednich FlatOutach świetnie budowało klimat ostrej jazdy, w Chaos & Destruction nie występuje w ogóle. Na soundtracku chociażby drugiej, najcieplej wspominanej przeze mnie, części znalazło się przecież wiele utworów, które oprócz tego, że po prostu pasowały do tego typu rozgrywki, to jeszcze wpadały w ucho i można było ich z przyjemnością słuchać także po wyłączeniu gry. Brak muzyki w produkcji Team 6 dodatkowo unaocznia wszystkie jej braki. Słuchanie rzępolących silników też do przyjemnych czynności nie należy. W zasadzie z całego udźwiękowienia jako-tako sprawują się jedynie odgłosy zderzeń, choć i w ich przypadku brakuje jakości brzmienia.
Stąd też taka, a nie inna ocena, choć należy się jej jedno zastrzeżenie. Co bowiem ciekawe, do słabiutkiego modelu jazdy z czasem idzie się przyzwyczaić. Biorąc to, a także inne zalety FlatOut 3: Chaos & Destruction pod uwagę, sprawiedliwą notą końcową byłaby czwórka. Punkt odejmuję jednak za zniszczenie dobrego imienia jednego z najlepszych arcade'ów ostatnich lat - przykro mi to pisać, ale Team 6 Studios pluje w twarz jego fanom. W takich momentach zaczynam rozumieć, dlaczego w wielu przypadkach skala ocen zaczyna się od siódemki... Słówko należy się jeszcze długości rozgrywki, a ta, nie licząc oczywiście multiplayera, ze spokojem przekracza 10 godzin. Pytanie tylko, czy ktoś będzie aż tak wytrwały, by rzeczywiście tyle czasu przy tej produkcji spędzić.
