Drugiej części Insane może brakuje trochę tytułowego szaleństwa, ale nie jest to jeszcze powód, dla którego należy tę grę skazywać na niebyt. Ba, takie postępowanie byłoby w tym przypadku zwyczajnie niesprawiedliwe.
Drugiej części Insane może brakuje trochę tytułowego szaleństwa, ale nie jest to jeszcze powód, dla którego należy tę grę skazywać na niebyt. Ba, takie postępowanie byłoby w tym przypadku zwyczajnie niesprawiedliwe.
Przygoda z Insane 2 również zaczyna się niemrawo - jeździe brakuje uczucia prędkości, a trasy są tak zaprojektowane, że konieczność zdjęcia nogi z gazu nie występuje, przez co początkowo z ekranu wieje nudą. Po niezbyt miłym przetarciu przychodzi jednak lepszy okres - nie jest to zatem miłość od pierwszego wejrzenia. Nie jest to także miłość od drugiego, trzeciego czy któregokolwiek wejrzenia, ale z czasem, gdy przyzwyczaimy się już do nieco zbyt mocno uproszczonego modelu jazdy i poznamy mocne strony gry, będziemy w stanie czerpać z rozgrywki niemało przyjemności. Fizyka poruszania się po płaszczyznach i wzniesieniach początkowo denerwuje, ale z czasem okazuje się, że całkiem nieźle współgra ona ze stylem i celami, jakie stawiają przed graczem twórcy w poszczególnych modułach zabawy.
Podobnie jest z bramkami checkpointowymi, które trzeba przejechać - różnica polega na tym, że za każdą taką bramkę otrzymujemy po punkcie i wszystkie są aktywowane od razu. Wygrywa oczywiście ten, kto zgromadzi najwięcej oczek. W innym wariancie tej konkurencji zawsze czynna jest tylko jedna bramka - tu obowiązuje zasada "kto pierwszy, ten lepszy". Widowiskowym, a zarazem najtrudniejszym trybem zabawy w Insane 2 jest Pursuit (Pościg) - zadaniem graczy jest przebywanie w nieustannie przesuwającej się strefie, wyznaczonej przez reflektor podwieszony pod krążący nad planszą helikopter. Trzeba uważać na niespodziewane zmiany kierunku lotu naszego podniebnego towarzysza, ale też na przeszkody, jakie serwuje nam usłany wzniesieniami i skałami teren. Są wreszcie zabawy z flagą: przechwyć i utrzymaj oraz przechwyć i dostarcz we wskazane miejsce. Wszystkie te moduły zapewniają świetną zabawę - trzymają w napięciu do samego końca, liderowi ani na chwilę nie pozwalają rozkoszować się swoją pozycją, a do tego o powodzeniu często decyduje przypadek.
Nie sposób nie wytknąć im jednak kilku niedociągnięć. Najbardziej boli chyba powtarzalność: helikopter porusza się ciągle tą samą trasą, a flagi pojawiają się zawsze w kilku tych samych miejscach. Sprawia to, że z czasem poszczególne konkurencje Insane 2 stają się zbyt przewidywalne, co zabija też wspomnianą nutkę przypadkowości. Pomimo różnorodności trybów brakuje mi także jakiegoś modułu, który uprawomocniłby tytuł gry - zabawa jest niezła, ale arcade zasługuje na jakiś iście szalony tryb, w którym przysłowiowy trup ściele się gęsto, a wybuchy i zniszczenie, ewentualnie do przesady efektowne triki, górują nad szybkim pokonywaniem kolejnych metrów. Żal tym większy, że ekipa Targem Games wykazała się pomysłowością w projektowaniu pozostałych trybów. Można tylko domniemywać, jakim pysznym modułem by nas uraczyli.
Na uznanie zasługują także projekty lokacji w Insane 2. Z reguły są to duże, otwarte przestrzenie, które pozostawiają dużą dowolność w obraniu drogi do celu. Tereny dodatkowo zyskują na tym, że nie są płaskie. Wypiętrzenia trzeba pokonywać na około, lub liczyć się z lotem, który niekoniecznie musi zakończyć się szczęśliwym lądowaniem. Czasami sytuacja wręcz wymusza na nas podjazd pod górkę - np. w wyścigu do wyznaczonej bramki lub po zrzucony z nieba pakunek. Na niektórych trasach musimy uważać na nadjeżdżające po biegnącej przez środek pustynie szosie tiry, są lokacje z hamującym nas błotem czy rampami, dzięki którym choć na chwilę oderwiemy się od podłoża. Są też wąwozy, mosty i nagłe spady terenu, jednak mimo tych wszystkich atrakcji większość map sprawia wrażenie zbyt opustoszałych. Niektóre lokacje są zapełnione wspomnianymi elementami jedynie fragmentarycznie, spore połacie to tak naprawdę otwarte równiny z niewielkim natężeniem szczegółów. Podobnie zatem jak w przypadku trybów rozgrywki, na błyszczącym brylancie nie sposób nie dostrzec pewnej skazy.
Oprawa audiowizualna do zalet Insane 2 z pewnością nie należy. Gra, ogólnie rzecz ujmując, wygląda przestarzale. Nie tylko planszom brakuje szczegółów - wspomniane już tiry wyglądają jak jadące pudełka, słabo prezentuje się też tło. Najlepiej z całego towarzystwa wypadają samochody, które zdecydowanie wyróżniają się z bladego tłumu. I im brakuje jednak tego ostatniego szlifu. Twórcy w ogóle nie zaimplementowali modelu zniszczeń - karoseria brudzi się pod wpływem unoszącego się kurzu czy chlapnięć błota, ale nie zgina się w żaden sposób pod wpływem uderzeń. Jeśli zderzenie z przeciwnikiem lub elementem krajobrazu jest zbyt silne, auto po prostu wybucha. Świetnie wypadają natomiast etapy z opadami deszczu. Nie dość, że prezentuje się to efektownie, to jeszcze dodatkowo ogranicza widoczność, utrudniając skuteczną walkę o jak najlepsze miejsce czy kolejne punkty. Niewiele dobrego można także powiedzieć o udźwiękowieniu i muzyce. Ścieżka jest głównie mdła i nijaka; tylko niektóre kawałki charakteryzują się odpowiednią dla tego typu rozgrywki ostrością. Odgłosy, jakie wydobywają z siebie pojazdy, również pozostawiają wiele do życzenia.
Pomimo swoich niedociągnięć, Insane 2 w ostatecznym rozrachunku wypada całkiem nieźle, głównie z uwagi na pomysłowe tryby i świetnie zaprojektowane, choć miejscami gołe trasy. W niemal każdym aspekcie produkcja Targem Games wypada zresztą nierówno - weźmy choćby taką fizykę. Z jednej strony zderzenia prezentują się bardzo słabo, ale z drugiej zadbano o to, by flaga przypięta do jednego z boków auta przeważała zwłaszcza te lżejsze pojazdy, utrudniając tym samym poruszanie się. Na uwagę zasługuje ponadto mnogość zawodów - tylko w trybie dla pojedynczego gracza spokojnie wystarczy ich na 14 godzin zabawy. Rozgrywka byłaby jeszcze dłuższa, gdyby nie fakt, że większość konkurencji bez trudu kończymy na najwyższej lokacie już za pierwszym podejściem. Poszczególne tryby są wręcz stworzone do multiplayera, dlatego wspólna gra ze znajomymi nie dość, że wypada lepiej niż singiel, to jeszcze przedłuża zabawę z Insane 2 do znudzenia. Przez cały czas towarzyszyło mi jednak poczucie, że produkcji tej trochę brakuje zęba. Mimo to wszystkim osobom cierpiącym na niedobór arcade'owych gier samochodowych polecam ten tytuł z czystym sumieniem. Trudno go co prawda nazwać arcydziełem, ale pewien przyzwoity poziom trzyma.
