Nowy CoD już jest. Czy trzeba coś dodawać? Trzeba! Call of Duty: Black Ops II wprowadza do serii długo wyczekiwane zmiany. Z jakim skutkiem?
Nowy CoD już jest. Czy trzeba coś dodawać? Trzeba! Call of Duty: Black Ops II wprowadza do serii długo wyczekiwane zmiany. Z jakim skutkiem?
Black Ops II jest historią o zemście, ale nie głównego bohatera, a głównego złego gry – Raula Menendeza, z którym w latach 80. ścierali się znani z poprzedniej części Black Ops Frank Woods oraz Alex Mason. Nie udało im się dopaść i wykończyć Menendeza, a on swój plan zemsty rozciągnął na długie lata – wielki finał zaplanował aż na 2025 rok. Przewidział w nim dużą rolę dla syna Alexa Masona, Davida, który jako dziecko wydawał się nienawidzić ojca i jego pracy, a tymczasem poszedł w jego ślady i sam został żołnierzem.
Pierwsze Black Ops wyznaczyło standard opowiadania fabuły dla tej podserii. Akcja przeskakiwała w różne okresy, zahaczała niemal o drugą wojnę światową, ale głównie skupiała się na zimnej wojnie. Opowieść przedstawiono w postaci retrospekcji. Tym razem również użyto tego zabiegu, ale nie tylko. Akcja toczy się dwubiegunowo. Wracamy do przeszłości słuchając opowieści starego, schorowanego, ale wciąż zadziornego Franka Woodsa – wtedy wcielamy się w Alexa Masona, któremu głos znów podłożył Sam Worthington. Przy okazji powraca temat pewnych liczb i starego znajomego, ale to już zobaczcie sami. Z kolei jako David Mason staramy się zrozumieć na czym polega plan Menendeza i korzystając z lekko futurystycznej technologii dopaść go zanim wywoła zamieszanie na skalę światową.
Tyle że nawet nie najlepsza fabuła nie zmienia faktu, że gra wciąga od pierwszej minuty i nie pozwala nudzić się aż do samego końca. Czyli tak jak należało oczekiwać od nowego Call of Duty. Misje Alexa Masona to „stare, dobre” Black Ops. A to walczymy w dżungli w Angoli, a to na pustyni w Afganistanie. Używamy broni z lat osiemdziesiątych, polegamy na własnych umiejętnościach, a nie na technologii. Za przeciwników mamy zwykłych żołnierzy, czasami czołgi lub helikoptery. A jeśli trzeba gdzieś dojechać, to siedząc na końskim grzbiecie, a nie za manetkami futurystycznego pojazdu. Wszystko jest znajome, więc czujemy się jak w domu.
Zupełnie inaczej sprawa ma się z misjami w przyszłości. Tu Treyarch pozwolili sobie na kilka szaleństw. W jednej scenie bohater korzysta ze specjalnych rękawic, które umożliwiają mu przyklejenie się do górskiej ściany. Podobnych używał Tom Cruise w najnowszym Mission Impossible. Ponadto Mason ma do dyspozycji również kamuflaż optyczny, więc można poczuć się niemal jak w Crysis. To dopiero początek futurystycznych akcentów. Także przeciwnicy używają kamuflaży optycznych i całe szczęście, że są bronie z odpowiednimi wizjerami pozwalającymi ich dostrzec. A co powiecie na granaty, którymi nie trzeba rzucać, bo można je wystrzelić „z dłoni”, wyprostowując rękę? Nie można oczywiście zapominać o dronach pomagających w walce. Ważne, że Treyarch za bardzo nie odjechali w kierunku SF. Patrząc na całość gry jeszcze daleko do kosmicznych strzelanek pokroju Halo, a misje w przeszłości stanowią dobrą przeciwwagę dla futurystycznych zapędów autorów nowego Call of Duty.
CoD to seria, po której wiadomo czego się spodziewać: festiwalu skryptów, liniowych poziomów, braku wyzwania na niskim i normalnym poziomie trudności, oraz frustracji na weteranie. Nie może zabraknąć przemykania po cichu za plecami przeciwników w ślad za kompanem sterowanym przez konsolę. Muszą być celowniczki na szynach. Czasami w trakcie misji powinniśmy przejąć kontrolę nad strzelcem śmigłowca bądź samolotu latającego nad polem walki i wesprzeć ogniem bohatera, którym jeszcze przed chwilą graliśmy, a do którego za moment wrócimy. Wszystko to oczywiście jest w Black Ops II. Wykonane perfekcyjnie. Kiedyś mogliśmy śmiać się z Treyarch, ale dawno już wyszli z cienia i są równie dobrzy, jeśli nie lepsi od Infinity Ward, twórców Modern Warfare.
Po pierwsze, ze świecą szukać kontrowersyjnych scen. Black Ops II jest grą brutalną, ludzie giną na naszych oczach, dostając np. kulę w szyję, a już na samym początku wita nas nieprzyjemny obrazek z udziałem płonącego człowieka, którego nie da się uratować. Nie ma jednak takiego przegięcia jak w misji No Russian w Modern Warfare II. Ale chyba dzisiaj już seria nie potrzebuje tego typu scen do wywołania szumu w mediach, bo i bez nich jest o niej głośno.
Gdy na ekranie pojawiła się informacja, żebym szybko wciskał przycisk, żeby Mason nie zastrzelił przesłuchiwanego, myślałem, że muszę to zrobić, bo inaczej misja zakończy się niepowodzeniem. A wcale tak nie jest i może warto zagrać jeszcze raz, pozwolić mu strzelić i poznać alternatywną wersję wydarzeń. Do tej pory jedynym powodem, żeby wrócić do trybu singleplayer były wyższe poziomy trudności. A ten delikatny wpływ na rozwój fabuły może zostać standardem w serii. Zresztą, dlaczego tylko w Call of Duty? Inni producenci powinni zastanowić się nad tym, czy warto skopiować ten pomysł w swoich strzelankach.
Największą nowością są misje Strike Force, łączące akcję z elementami taktycznymi. To bardzo duża zmiana, tym bardziej, że trzeba się nauczyć, jak grać, co dla casualowych fanów Call of Duty może być sporą wadą. Samouczek informuje jak przełączać się pomiędzy żołnierzami, wieżyczkami i pojazdami, np. Clawem – robotem na czterech nogach z wielką obrotówą, którą kosi wszystkich aż miło. W niektórych misjach można skorzystać również ze wsparcia powietrznego. Tutorial uczy też, że można przełączyć się w widok taktyczny z góry. W ten sposób niby łatwiej zorientować, co dzieje się na mapie i w razie czego szybko wydać rozkazy i wskoczyć w buty innego żołnierza.
Ogarnięcie wszystkiego wymaga treningu, a gra niespodziewanie rzuca nas na głęboką wodę. Pierwsza misja i już trzeba utrzymać kilka punktów na mapie (trzy na zewnątrz kompleksu budynków i jeden w środku) przez dziesięć minut. W ekspresowym tempie napływają kolejne fale przeciwników, a my kompletnie nie wiemy, co robić. Kilka sekund poświęconych na obracanie wieżyczki to wystarczająco dużo czasu dla wroga, żeby wybić pięciu naszych żołnierzy.
Moja pierwsza próba zaliczenia misji zakończyła się niepowodzeniem. Kolejna również. Niby można całkowicie odpuścić ten tryb, ale jest powiązany z kampanią fabularną. Są trzy próby na zaliczenie misji, a jeśli się nie uda, to trudno, akcja toczy się dalej. Nie musimy też rozgrywać tych misji od razu, ale są one dostępne tylko przez pewien czas, zanim dojdziemy do pewnego punktu fabuły, o czym gra informuje. Na szczęście tylko wprowadzenie jest takie wkurzające. Późniejsze zadania potrafią być zdecydowanie bardziej przyjemne. Wysadzanie w powietrze tankowca, odbijanie zakładnika, czy eskortowanie ciężarówek, to zupełnie inna bajka niż ta przeklęta obrona.
Treyarch z rozpędu zmienili nie tylko kampanię singleplayer, ale również multiplayer oraz tryb Zombie. Ten ostatni podzielono na trzy mniejsze tryby. W pierwszym po prostu chodzi o przetrwanie jak najdłużej. Za zabitych zgniłków otrzymujemy pieniądze, za które kupujemy broń i amunicję. Znamy to doskonale z Black Ops oraz World at War. Nie ma o czym przesadnie się rozpisywać. Drugi tryb, Grief wprowadza drobny twist. Otóż, tym razem gracze nie tylko ze sobą współpracują w walce przeciwko zombiakom, ale także rywalizują w ramach dwóch czteroosobowych drużyn o to, która lepiej sobie poradzi. Zabieranie rywalom killi jest jak najbardziej na miejscu.
Tryb Tranzit zapowiadany jako osobna kampania dla trybu Zombie nie jest aż takim hitem, na jaki był lansowany. Nie spodziewajcie się rozbudowanego wątku fabularnego. Fajnie, że trzeba wykonywać różne proste zadania, żeby móc przejść do kolejnych lokacji. Niezły jest też patent z przemieszczaniem się w autobusie (jest bezpieczniej niż na piechotę, choć trzeba bronić busa, żeby zgniłki do niego nie wlazły), ale na pewno ten tryb nie jest tak rozbudowany, jak sugerowano w zapowiedziach. Stanowi jednak miłą wariację na temat klasycznego survivalu. Dobrze byłoby jednak pociągnąć temat i nawet zrobić osobą grę. Potencjał jest. Aha, do poprawy jest też balans trudności. Zombiaki od samego początku są bardzo wytrzymałe, a amunicji jest jak na lekarstwo.
Prawdziwy szok czeka jednak grających w multiplayerze. Zrezygnowano bowiem z tradycyjnego rozwoju postaci, który zresztą kopiowany jest teraz przez wielu innych producentów gier. Tymczasem w Black Ops II sami kreujemy klasę postaci korzystając z tak zwanego Pick 10, czyli wybierając dziesięć przedmiotów i zdolności ze wszystkich dostępnych (i odblokowanych). Każdy może sam zdecydować, z jakim uzbrojeniem chce grać, czy potrzebuje drugiej broni i dwa rodzaje granatów, czy woli w ich miejsce więcej perków.
Nie trzeba za to czasu, żeby ocenić mapy. A te są rewelacyjne, choć może nie dla osób, które lubią się przyczaić w jednym miejscu. Mnóstwo na nich przejść, skrótów, walki toczą się na kilku poziomach. Jest megadynamicznie, przez co trochę trudniej gra się snajperom. Spodziewajcie się jednak wielu nieoczekiwanych śmierci, gdy ktoś zaatakuje z boku lub z tyłu. To oczywiście ogólne odczucie. Nie jest tak, że pośród czternastu map nie znajdą się takie, gdzie można trochę zwolnić i się zaczaić na wroga. Po prostu położono na to mniejszy nacisk.
Treyarch przygotowali też coś dla fanów e-sportu, czyli ligę oddzieloną od standardowych meczów rankingowych. Rozgrywki jeszcze nie wystartowały, a jeśli chcecie wiedzieć więcej, to możecie przeczytać na ten temat w tekście o zmianach w multiplayerze.
Treyarch wzięli na siebie ciężar zmiany Call of Duty . Wprowadzili nowe elementy w singleplayerze, przebudowali multiplayer. Z tym drugim zadaniem poradzili sobie doskonale, choć jak już zaznaczyłem, to pierwsze odczucia i dopiero za dwa tygodnie, może miesiąc, a może i pół roku da się powiedzieć, czy to był strzał w dziesiątkę. Na pewno nie wszystko zagra, ale kierunek wydaje się słuszny i teraz tylko trzeba słuchać uwag graczy, i szlifować multi do kolejnej części, która niewątpliwie powstanie. Być może ona doczeka się pełnoprawnej kampanii dla trybu Zombie, choć zdaję sobie sprawę, jak ogromny to musi być koszt. Podział na trzy mniejsze tryby wyszedł strzelaniu do zombiaków na dobre, choć nie jest idealnie. Rozczarowuje Tranzit. Nie żeby był zły – po prostu dawał nadzieję na więcej.
Z kolei jeśli chodzi o tryb singleplayer, największym problemem wydaje się to, że twórcy nie chcieli się hamować i wrzucili do gry mnóstwo fajnych pomysłów na rozgrywkę, tylko nie za bardzo później umieli spiąć je fabularnie. Umówmy się jednak, że nie dla fabuły gramy w Call of Duty. I nie dla cudownej grafiki, chociaż akurat w konsolowej wersji Black Ops II nie ma czego się wstydzić. Świetne twarze i mimika postaci, bardzo ładna, szczegółowa roślinność, kapitalne efekty pogodowe, a także efekty specjalne np. podczas szybowania. Momentami gra naprawdę bardzo ładnie wygląda, choć łatwo dostrzec gorsze tekstury czy powtarzających się w kółko przeciwników. Wiadomo, że producent już na wiele w temacie poprawy grafiki nie będzie się wysilał, bo zbliżają się konsole kolejnej generacji i trochę za późno na zmiany. Ważne, że animacja nie chrupie i trzyma, na oko, stałe sześćdziesiąt klatek animacji.
