Commandos w feudalnej Japonii - recenzja Shadow Tactics: Blades of the Shogun

Żeby było śmieszniej, nie mamy do czynienia z grą innowacyjną. Wręcz odwrotnie. Shadow Tactics: Blades of the Shogun do bólu wzoruje się na wcześniejszych skradankach przenosząc wypracowane przez nie rozwiązania w stosunku jeden do jednego. O jakich grach mowa? Ano o kultowym Commandos: Behind Enemy Lines oraz bazujących na nim Desperados: Wanted Dead or Alive oraz Robin Hood: The Legend of Sherwood. Jeżeli graliście w którąś z tych gier i tak jak ja, darzycie je wielkim sentymentem, na dobrą sprawę mniej więcej w tym momencie możecie skończyć czytanie i udać się do sklepu po swój własny egzemplarz Shadow Tactics. Jeśli natomiast chcecie poznać najmocniejsze elementy tej produkcji, zapraszam do dalszej części tekstu.

Zielone trójkąty symbolizujące pole widzenia przeciwników, plansze naszpikowane wrogami różnych typów na które patrzymy z izometrycznego rzutu, całe minuty poświęcone na śledzeniu trasy obserwowanych patroli i rytuał szybkiego zapisu oraz wczytywania rozgrywki praktycznie w kółko – pod względem rozgrywki Shadow Tactics naprawdę nie odkrywa koła na nowo, to wprost klasyka gatunku. Mamy tu do czynienia z 13 misjami, a każda z nich to osobny poziom z innym celem do zrealizowania oraz wieloma możliwymi drogami prowadzącymi do jego realizacji. Sposób zabawy w sporej mierze zależy od gracza – czy będzie chciał niczym duch przenikać za plecami nieświadomych niczego wrogów czy może bezwzględnie zamorduje wszystkich, którzy staną mu na drodze łącznie z niewinnymi cywilami, którzy po prostu znaleźli się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwej porze. Czy zdecyduje się wejść frontalną bramą pozbywając się świadków czy może poszuka bocznej ścieżki, omijając zatłoczone miejsca.

Hayato to dla odmiany ninja. Jest cichy i zwinny – zabija z bliska lub z dystansu (shurikenem) i odwraca uwagę przeciwników rzucając kamieniem. Kolejna jest Yuki – młoda dziewczyna specjalizująca się w kradzieżach i zakładaniu pułapek, sprawnie eliminujących wrogich żołnierzy. Hayato i Yuki są lżejsi od Mugena, wspinają się więc po roślinach rosnących na skałach czy korzystają ze specjalnych linek z hakiem, by dostawać się na dachy budynków. Umieją także pływać. Tych rzeczy nie wykona Takuma – starzec, który ma problemy ze zwinnym poruszaniem się, ale zapewnia za to dystansową siłę rażenia i potrafi zabić wroga z większych odległości. Ostatnia w zespole, choć niezwykle cenna jest Aiko. Dziewczyna potrafi przebrać się w cudze szmatki i nie tylko bezpiecznie poruszać się po naszpikowanym wrogami terenie, ale nawet bezczelnie zagadywać wrogów, by odwracać ich uwagę.

Najważniejsza w Shadow Tactics: Blades of the Shogun jest rozgrywka, ale nie oznacza to, że deweloperzy ze studia Mimimi Productions zapomnieli o tle wydarzeń. Podczas misji przysłuchujemy się dialogom poszczególnych postaci i jesteśmy świadkami tego, jak rozwijają się ich relacje. Czasem ujawniają szczegóły swojej przeszłości, czasem rzucą niezłym dowcipem. Całość odpaliłem sobie w języku japońskim, co dodało zabawie wiarygodnego klimatu. Ważne, że voice acting japońskich aktorów stoi na wysokim poziomie. Jeśli lubicie takie smaczki to dobrze trafiliście. Z całą pewnością taka forma przejścia Shadow Tactics sprawia, że zabawa jest jeszcze lepsza.

Zróżnicowane umiejętności bohaterów i wolność w realizowaniu celów to niektóre z elementów sprawiających, że Shadow Tactics nie nudzi pomimo tego, że rozgrywka w gruncie rzeczy w każdej misji polega na tym samym. Ale twórcom udało się na szczęście przygotować kilka urozmaiceń, które sprawiają, że sprawdzona formuła rozgrywki jest lekko odświeżana, dzięki czemu całość ciągle bawi równie dobrze. I tak czasem misja rozgrywa się na zaśnieżonym terenie, przez co trzeba uważać nie tylko na wrogów, ale także ślady na śniegu pozostawiane przez naszych dzielnych bohaterów. Innym razem zadanie rozgrywamy w deszczu, a stąpanie w kałużach powoduje dodatkowy hałas. To oczywiście spory problem, bo najważniejsze w Shadow Tactics to pozostać w ukryciu. Możemy i czasem nawet musimy szczuć przeciwników różnymi sposobami, by wabieni hałasem czy przynętą opuszczali swoje posterunku, ale tylko i wyłącznie wtedy, gdy tego potrzebujemy. I nigdy nie mogą odkryć naszej obecności, bo alarmują o tym wszystkich naokoło, a na mapie pojawiają się dodatkowe jednostki sprawiające, że dokończenie misji staje się ekstremalnie trudne.

Co ciekawe, Shadow Tactics pomimo izometrycznego ujęcia kamery jest wykonane w pełnym trójwymiarze. Dzięki temu kamerę możemy nie tylko przybliżać czy oddalać, ale także obracać wokół własnej osi. To bardzo ułatwia rozgrywkę, a deweloperom umożliwiło stworzenie ciekawszych, bardziej rozbudowanych i realistyczniejszych poziomów. Przy tym wszystkim gra wygląda bardzo dobrze. Jest nasycona kolorami i bardzo klimatyczna. Zdarza się co prawda, że czasem poszczególne elementy się nawzajem w siebie wtapiają przez co trzeba wytężyć wzrok, aby coś dostrzec. Ale w takich momentach możliwość obracania kamery rozwiązuje problem. Także animacjom brakuje czasem kilku scen. Dla przykładu, gdy podejdziemy do wroga z dziwnego kąta zanim go zabijemy jego postać jest automatycznie odwracana w odpowiednim kierunku. W sumie drobiazg, który jednak rzuca się w oczy.

Co więcej, gra dość długo ładuje nowe poziomy. Szybkie wczytanie rozgrywki jest błyskawiczne, ale załadowanie misji po raz pierwszy z menu głównego trwa koło dwóch minut, a komputer potrafi nad tym procesem pracować tak intensywnie, że przestaje odpowiadać na inne polecenia. Deweloperzy jednak zamiast coś z tym zrobić, ograniczyli się do umieszczenia stosownego ostrzeżenia. Szkoda.