Drugi sezon Westworld poszerza horyzonty, ale wlecze się tak samo

Westworld się przyjęło, ku mojemu wielkiemu zdziwieniu. Drugi sezon też nie rozczarował, przynajmniej jeżeli chodzi o frekwencję przed telewizorami. Wyniki oglądalności trzymają poziom, który w 2016 roku usatysfakcjonował włodarzy z HBO. Nie sprawdziła się moja przepowiednia o której pisałem ponad półtorej roku temu, recenzując pierwszy sezon serialu – że masowego widza zmęczy niespieszne tempo, przesadne wysmakowanie i cyzelowanie doznań. Wciąż trzymam się wersji, że ogromną rolę spełnił tutaj marketing, niemniej faktem jest, iż Westworld ma rację bytu w paśmie komercyjnym. Należy to pochwalić, szczególnie biorąc pod uwagę, że jest to dzieło niełatwe. Ba! Drugi sezon wielu osobom może wydawać się nawet trudniejszy od pierwszego.

Dlaczego tak szybko w recenzji sięgam po określenie drugiego sezonu Westworld mianem trudnego? Ponieważ w gruncie rzeczy na wszystkich pozostałych płaszczyznach jest on bardzo podobny do pierwszego, a tam gdzie próbuje wprowadzać nowe wątki, tam niestety serial zawodzi. Wobec tego ładunek jaki dostarcza, to głównie wątki, toposy i problemy już zaserwowane w sezonie pierwszym, chociaż podane w sposób zagmatwany i w przekombinowanej formie. Nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że twórcom ciężko było mądrze rozwinąć to, co czyniło Westworld wyjątkowym. Historii o androidach, które zadają sobie pytanie „kim jestem?”, „gdzie jest granica mojej wolnej woli?” było przecież już co najmniej kilka. Niewiele było takich o prawdziwym przebudzeniu i z tego powodu serial HBO był interesujący. Twórcy wyraźnie zdawali sobie z tego sprawę, sęk w tym jednak, że niesamowicie trudno przychodzi im pójście chociażby o krok dalej, wobec czego opowiadają w kółko tą samą historię. Flirtują poprzez wątki poboczne z innymi przemyśleniami, aczkolwiek nie wychodzi to za dobrze. Historia burdelmamy jest co do zasady durna, nawet jeżeli charyzmatyczne postaci i aktorzy trochę ją ratują. Podobne odkopywanie historii Billy’ego mnie tylko zmęczyło, nawet jeżeli aktorsko było pierwszorzędne. Wątek Bernarda z kolei jest pomysłowy, ale źle poprowadzony, przez co nie potrafi zachwycić, za wyjątkiem koparoopadowych momentów w ostatnim odcinku.

Ciężko jest mi nie winić fabuły, jeszcze bardziej poszatkowanej niż w pierwszym sezonie. Wyobraźcie sobie poziom skomplikowania i mnogość wątków z oryginalnej serii, dodajcie do tego jeszcze kilka nowych poziomów, wymieszajcie sposób narracji, wrzućcie dziwaczną chronologię w kilku z nich i przyprawcie masą retrospekcji. Osobiście uważam, że trochę to przekombinowano. Z tego powodu żaden z wątków nie rozwija skrzydeł i nie nabiera odpowiedniego tempa. Można zachwycać się odwagą twórców i ja również nie pozostaję na nią zobojętniały, ale jednocześnie zapomniano chyba o tym, że serial wciąż pozostaje dziełem popkultury i powinien bawić/wzruszać.

Drugi sezon Westworld to też przetasowania jeżeli chodzi o postaci pierwszoplanowe. Niemalże zniknął z krajobrazu Robert Ford, genialny twórca parku rozrywki, grany przez Anthony’ego Hopkinsa. Zamiast tego opowieść krąży wokół trio gospodarzy, czyli Dolores Abernathy (Evan Rachel Wood), Bernard Lowe (Jeffrey Wright) i Maeve Millay (Thandie Newton). Niestety, nie zawsze sprawdzają się w niełatwych rolach androidów odkrywających swoją prawdziwą naturę i przeżywających wszelkie związane z tym mentalnym przebudzeniem implikacje. Wszyscy mają lepsze i gorsze odcinki, aczkolwiek aktorsko całość sezonu i tak kradnie Ed Harris jako Billy/mężczyzna w czerni. Jego wątek, chociaż kończy się niedopowiedzeniem, pozostaje najbardziej satysfakcjonujący.

Nie jestem w stanie z zupełnie czystym sumieniem powiedzieć, żeby drugi sezon Westworld mnie zachwycił czy nawet dostarczył rozrywki. To specyficzna produkcja, której tempo w drugim sezonie jeszcze się zmniejszyło. Nie do końca porywające aktorstwo pociągnęło ten serial lekko w dół. Fabuła zawikłała się, ale nie mogę oprzeć się wrażeniu, że była to sztuka dla sztuki. Koniec końców mamy więc poszatkowane niegłupie motywy, które jednak nie składają się w satysfakcjonującą całość, a poza ścisłą końcówką brakuje również porywającej akcji. Jak więc Westworld może zachwycać, skoro nie zachwyca?

Komu spodoba się Westworld? Wbrew pozorom nie miłośnikom gier osadzonych w realiach Dzikiego Zachodu, ale raczej wielbicielom science-fictionowych dywagacji, podlanych sosem z teorii spiskowych. Z jakiegoś powodu całość pachniała mi pierwszym Assassin’s Creedem, a od pewnego momentu również odrobinę Bioshockiem.