CDP RED: Połowa graczy nie wiedziała, że Wiedźmin 2 ma różne zakończenia

Grę przeszedłem raz - bo tak mam w zwyczaju, nie dlatego że nie zauważyłem rozwidleń. Wiedźmin 2 to dla mnie, przede wszystkim, moja historia. Podejmuję w niej decyzje, czasem błędne, których konsekwencje muszę później ponieść. Traktuję to jako niepowtarzalne przeżycie i nigdy, nawet z ciekawości, nie próbuję powtórzyć jakiegoś etapu. Książka czytana po raz kolejny nie zmienia fabuły.

Dla mnie Wiedźmina 2 "zabijała" końcówka i początek (przynajmniej wersję przed ER, bo w takową grałem). Początek średnio wprowadzał w ten system walki (i nie chodzi o to, że łatwo było zginąć - ciężko było sobie na początku wypracować dobrą taktykę, chyba z 30 razy powtarzałem tę pierwszą grupową walkę, żeby sprawdzić, jakie ruchy pozwalają najszybciej się rozprawić z adwersarzami [chociaż to może też moja wina, bo wydawało mi się początkowo, że to, że ciągle muszę się turlać i uskakiwać, oznacza, że coś robię źle]). Środek gry to już fajna fabuła i dialogi, za rączkę też jesteśmy prowadzeni mimo wszystko, trochę wszystko wygląda jak granie w film, ale ogólnie jest dobrze i gracz ma ochotę na więcej. Koniec natomiast nie jest zbyt satysfakcjonujący, ani fabularnie, ani gameplayowo (jeden wyjątek, dopiero tam doceniłem QTE, które wcześniej niezbyt mi się podobały). Dochodzi jeszcze "biedronka" i jakoś zapał, żeby obejrzeć tę historię z perspektywy drugiej strony barykady (a co dopiero wybrać tę samą ścieżkę, ale dokonać innych decyzji) trochę opadł. Dopiero teraz, po wydaniu ER nabieram ochoty, ale dosyć powoli...Za to Wiedźmin 1, choć te ścieżki wyboru nie miały aż tak wielkiego wpływu na wszystko, był bardziej zachęcający do ponownego przejścia i jakoś milej go wspominam od dwójki. W sumie ciągle bardziej w niego mam ochotę pograć, chociaż przeszedłem go 3 razy...

Dojda do tego, ze beda oznaczali kolorem dialogi jak Bioware.