Tydzień z grą BattleForge - dzień siódmy

Pod bezkresnym płaszczem cienia

Eony temu, w czasach gdy wszechświat był jeszcze młody, istniały w nim jedynie dwa byty. Egzystowały w pokoju i harmonii, wzajemnie się uzupełniając, stworzone ze światła i pierwotnej magii. Współistniały tak przez niemożliwe do wyobrażenia milenia, przyszedł jednak dzień, kiedy wszystko uległo zmianie. Choć wydawały się tożsame i niemalże identyczne, wiele było między nimi różnic. Zrodziło się współzawodnictwo, które z czasem przyjęło formę otwartego konfliktu. Nikt nie wie, jak długo trwała walka, ostatecznie jednak jeden z bytów zwyciężył. I było to zwycięstwo ostateczne, i został on we wszechświecie jedynym. W chwili tryumfu nie spostrzegł nawet, że z resztek materii, którą był drugi, wycieka w przestrzeń krew, formując czarną i zimną plamę.

Cień zaś, ten najbardziej pierwotny ze wszystkich elementów, stał się po wsze czasy symbolem bólu i desperacji, ucieleśnieniem strachu i agonii oraz tą częścią każdego z bytów, której mimo obaw trzeba się nauczyć, by móc zrozumieć. Choć każdy ze światów oświetlają powstałe z ognia słońca, nie można zapomnieć o tym, że poza tymi enklawami światła rozpościera się nie mające granic dominium cienia. To co widzimy nocą, to nic innego jak cień w swej najczystszej i pierwotnej postaci naznaczony jedynie łzami pierwszego bytu. Rozpościera się wszędzie wokół, skrywając w wiecznej ciemności pochłonięte eony temu światło, które było pierwotnym tworzywem rzeczywistości.

Forsaken

Moon

Stało się zgodnie z przewidywaniami i uświęconą tradycją: Moon wyszła za mąż i zasiadła u boku mężczyzny, który od tego momentu został władcą ludu Ym. Mąż jednak, posłuchawszy podszeptów złych ludzi i własnej chciwości, wydał na siebie wyrok – począł w tajemnicy przed żoną pertraktować z gigantami na temat oddania im we władanie królestwa. W obliczu tej zdrady, Moon odrzuciła wszelkie konwenanse i bez żadnego wahania... zamordowała dwulicowego małżonka. Obwołała się jedyną królową ludu Ym i rozpoczęła wojnę z gigantami, których coraz bardziej kusiła ostatnia ostoja wolnej ludzkości. Bardzo szybko okazało się, że natura obdarzyła ją nie tylko urzekająca powierzchownością, ale również wieloma przymiotami ducha i umysłu. Jej strategiczny i taktyczny geniusz połączone z odwagą sprawiły, że mimo znacznej przewagi przeciwnika odnosiła kolejne zwycięstwa nad siłami ekspedycyjnymi gigantów.

Wtedy też do Ym przybył Brannoc, który tutaj właśnie chciał kontynuować swoje prace nad bronią zdolną zniszczyć gigantów. Moon szybko zorientowała się, że jest to sojusznik jakiego zawsze szukała – po połączenia jego pomysłowości i broni z jej talentem strategicznym mogła powstać niezwyciężona koalicja. Po pewnym czasie Moon i Brannoc stali się dla siebie kimś więcej, niż tylko aliantami. Ich związek doprowadził jednak do kolejnego konfliktu – zazdrosna o ojca i wciąż rozpamiętująca śmierć matki Viridya znienawidziła oboje kochanków. Moon czująca narastającą nienawiść córki Brannoca i świadoma tego, iż nigdy nie zdobędzie więcej niż połowę jego serca, postanowiła odejść. Powróciła do Ym, by dalej z pasją walczyć z gigantami. Po jakimś czasie ponownie pojawił się Brannoc, z gotową już nową bronią, co zainicjowało wielką i zwycięską kampanię przeciw gigantom.

Po jej zakończeniu Moon z innymi wielkimi bohaterami i przywódcami śmiertelnych podążyła wraz z Bogami do Kuźni Tworzenia, gdzie została jednym z Władców Niebios. Jej legendarne już talenty dowódcze sprawiły, że jednogłośnie wybrana została na doradcę taktycznego Kuźni. Koniec wojny z gigantami nie oznaczał dla niej wszakże spoczęcia na laurach. Przesiąknięta esencją cienia i nauczona, by nigdy nikomu nie ufać, oddała się badaniom. Plotki głoszą, że ich efektem jest najpotężniejsze zaklęcie, jakie powstało od czasu stworzenia Kuźni. Zaklęcie, zdolne pozbawić mocy każdego Władcę Niebios i na powrót uczynić go śmiertelnikiem...

Nasty Surprise

Krótka historia Nyn - część IV Nowe słońce

Przerażeni nadejściem Zmierzchu śmiertelni schronili się więc pod powierzchnią ziemi, mimo potencjalnego zagrożenia jakim byli zamieszkujący jaskinie, pokonani tak niedawno giganci. Ci jednak, póki co nie ujawniali nawet zbytnio swojej obecności, jedynie z zaciekawieniem przypatrując się działaniom maluczkich ras. Zgodnie z przewidywaniami obdarzonego wielką mądrością przywódcy gigantów, śmiertelni nie mogli zbyt długo znieść życia pod ziemią, bez dającego życie i nadzieję słonecznego światła. Jorne, będący przecież najstarszą żyjącą na Nyn istotą był więc odpowiednio przygotowany na poselstwo śmiertelnych, błagające go, aby użył swych mocy i stworzył nowe słońce. Król gigantów zgodził się słusznie dopatrując się w tym nowej szansy dla swego ludu, zażądał jednak wysokiej ceny – bez wyjątku wszystkich kosztowności należących do mniejszych ras.

Ogarnięty chciwością Czerwony Król, władca ludów ognia, zmusił swych poddanych, aby ci zamordowali pilnujących skarbca gigantów i wykradli będący zapłatą za słonce skarb. Kiedy Jorne powrócił i odkrył zdradę, wpadł w gniew, jakiego nie widzieli nigdy nawet najstarsi z jego poddanych. Tym razem on wydał bezlitosną wojnę wszystkim śmiertelnym rasom – tę hańbę mogła zmyć tylko śmierć winowajców. Przerażeni dzikim gniewem giganta ludzie, elfy i orki w popłochu opuszczali jaskinie, ścigani przez nie znających litości i pragnących zemsty olbrzymich wojowników. Na powierzchni czekał już na nich spaczony pomiot Zmierzchu, wciąż silny mimo światła nowego słońca. Śmiertelni znaleźli się między młotem a kowadłem, rozpoczęła się rozpaczliwa wojna o przetrwanie. Sytuacja stała się na tyle poważna, iż zmusiła część Władców Niebios do otwartej interwencji. Jednym z nich jesteś właśnie Ty...

Stone of Torment

Overlord

Talia cienia może łatwo odstraszyć początkujących graczy. Niewiele w niej spektakularnych i silnych jednostek, wiele za to po skorzystaniu ze swych zdolności po prostu ginie, czary ranią nie tylko przeciwnika, ale i sojusznicze wojska... To chyba najtrudniejszy do opanowania żywioł w całej grze, jednak wbrew pozorom jest to deck niezwykle silny i niebezpieczny w rękach doświadczonego gracza. Jednostka ginie po użyciu zdolności? Cóż z tego, skoro bitwa i tak jest wygrana, bo zabierze ze sobą do piachu silniejszego przeciwnika. Dodatkowo zapłacimy za nią znacznie mniej, niż którykolwiek z przeciwników za analogiczny oddział. Tak naprawdę jedynymi wadami cienia są znikoma liczba kart pomocnych przy niszczeniu umocnień i struktur oraz mała opłacalność wystawiania jednostek latających. Jednak odpowiednia kombinacja przyzwań i często prostych, lecz w praktyce bardzo silnych zaklęć, pozwala na pozostawienie po przeciwniku jedynie kupki popiołu, który szybko rozpłynie się w bezkresie cienia...