Ktoś kiedyś mądrze powiedział, że w życiu pewne są tylko trzy rzeczy: śmierć, podatki oraz coroczna edycja gry FIFA od EA Sports. I o ile te dwie pierwsze przypadłości ludzkiej egzystencji są niezmienne (śmierć nieuchronna, podatki za wysokie), to już w przypadku najdłuższej futbolowej serii sytuacja nie jest tak klarowna i jasna, jakby się mogło wydawać.
Z niezwykłą przyjemnością patrzymy na to, jak ostatnimi czasy poczynają sobie Kanadyjczycy z EA Sports. Rzeklibyśmy nawet, że panowie deweloperzy wręcz szaleją ze swoją flagową produkcją. Przy okazji niezwykle znamienny jest tu fakt, że najlepsze wirtualne piłki kopane tworzą ekipy z krajów, gdzie nasz kochany futbol jest nazywany mianem soccera, albo w ogóle uważany jest za ciekawostkę. Mniejsza jednak o kulturowe zawiłości. Dla nas autorzy mogliby mieszkać choćby i na Księżycu, byleby nadal tworzyli gry tak wspaniałe, jak FIFA 10.
Nowy sezon, nowa FIFA
Weźmy choćby na tapetę wyraźnie przeprojektowany system rozgrywki. Na pierwszy rzut oka sprawia on wrażenie kalki z zeszłego roku. Ba! Nawet na licznych trailerach ciężko było dostrzec jakieś widoczne zmiany. Wystarczy jednak zagrać pierwszy mecz po przesiadce z poprzedniej edycji gry, by stwierdzić, że pozornie niewidoczna, zakamuflowana modyfikacja ma znaczący wpływ na całokształt zabawy. Wpływ na tyle duży, że wielu zagrań – obcykanych do perfekcji we wcześniejszej grze – trzeba się uczyć niemalże od nowa! Nagle okazuje się bowiem, że poczuliśmy wiatr w cyfrowych włosach i dostaliśmy niespotykaną wcześniej swobodę w kreacji tego, co dzieje się na boisku. 
To są właśnie warunki panujące na meczach najwyższej próby. Piłka tylko w niewielkim stopniu jest w pełni precyzyjna i sporą rolę zawsze odgrywa przypadkowość sytuacji. Pod tym względem seria „Elektroników” stanęła już niemal na równi ze swym konkurentem rodem z Japonii. Jest jednak w znacznie większym stopniu przesiąknięta wszechobecnym dynamizmem. Ten natomiast zawdzięczać możemy między innymi drobnym sztuczkom związanym z fizyką piłki. W szkole nigdy nie byłem prymusem w dziedzinie nauk ścisłych, ale w piłkę gram od dziecka i wiem doskonale, że w rzeczywistości popularna „łaciata” jest trochę wolniejsza, w szczególności przy długich dograniach. W grze przyspieszono nieco podania i dośrodkowania, zachowując na tyle zdrowego rozsądku, by – w odniesieniu do poprzedniej odsłony – zauważalnie popchnąć grę do przodu, dając jednocześnie odczucie realizmu zakrojonego na jeszcze większą skalę.
Oczywiście realizm ów należy tu postrzegać z drobnym przymrużeniem oka. FIFA 10 to gra wideo i jej zadaniem jest przede wszystkim dawanie frajdy z rozgrywki. Jeżeli autorzy chcieliby skrupulatnie oddać boiskowe warunki, to szybko okazałoby się, że potraktowana w ten stricte symulacyjny sposób produkcja, byłaby tytułem niszowym. Graliby weń jedynie najwięksi hardkorowcy. Tak na szczęście nie jest, dzięki czemu rozsądnie oddany realizm, tworzący całą tę symulacyjną otoczkę, wymieszano z iście arcade'owym, radosnym i szybkim - używając żargonu - klepaniem akcji za akcją. Nie zrozumcie nas jednak źle. FIFA 10 nie jest w związku z tym tylko łatwą „kopanką”. Szybkość i efektowność przeprowadzanych akcji to jedno, zaś samo opanowanie rozgrywki w takim stopniu, by faktycznie dawać w kość konsoli na nieco wyższym poziomie niż amatorski to drugie, wymagające dno tej produkcji. Nie jedyne, jak się zresztą okazuje.
Piłkarska transmisja kontrolowana
Daj się ponieść rozgrywce
Podobne wrażenia oferuje także tryb, w którym spędziliśmy chyba najwięcej czasu. Mamy tu na myśli zabawę w menedżera wybranej drużyny. Nie spodziewajcie się jednak rozbudowania na miarę samodzielnych tego typu tytułów. W grze FIFA 10 autorzy postawili na przystępność i prostotę obsługi. Znajdziemy tu zatem podstawowe opcje zarządzania drużyną, możliwość tworzenia własnych taktyk, ustalania cen biletów na mecze czy wyboru sponsorów prowadzonego klubu (mających wpływ na przychody). Po zagłębieniu się w kolejne ekrany trybu menedżerskiego, szybko docenimy także funkcje łowcy talentów, szukającego nam nowych, dobrych zawodników oraz progresu poszczególnych kopaczy w trakcie ligowych rozgrywek.Najważniejszy jest jednak fakt, że prócz samego kierowania drużyną i całą infrastrukturą klubu (rzecz jasna mocno uproszczoną), możemy samodzielnie rozgrywać kolejne spotkania. Także z udziałem stworzonego przez nas zawodnika, który otrzymuje również swój odrębny - znany już z poprzedniego wydania - tryb zabawy, czyli „Zostań Gwiazdą”. Opcję tę wzbogacono w tym roku o możliwość importowania do gry własnej twarzy (służy do tego prosty edytor na stronie internetowej EA) oraz nieco zmodyfikowany system cech tworzonego piłkarza - teraz przydzielanych i rozwijanych automatycznie. Elementów skutecznie przykuwających naszą uwagę znalazło się w grze naprawdę sporo i miło jest odkrywać kolejne, czasem głęboko poukrywane nowalijki.
Oprawa godna mistrzów
Trochę inaczej sprawa wygląda w przypadku udźwiękowienia gry. Sama atmosfera w trakcie meczu oraz odgłosy dobiegające z boiska wykonano po mistrzowsku. Gramy, czując, że uczestniczymy w prawdziwym, piłkarskim widowisku, podczas którego na stadionie panuje wrzawa. Wrażenie to potęguje dodatkowo fakt, że każda strzelona przez nas bramka (o ile jesteśmy gospodarzami) wywołuje istną kumulację dopingu ze strony kibiców. 
Kontrowersyjną kwestią jest natomiast komentarz towarzyszący spotkaniom. Zgodnie z zapoczątkowaną kilka lat temu tradycją, również i w tegorocznej edycji serii FIFA mamy okazję słuchać głosów polskich komentatorów – Dariusza Szpakowskiego i Włodzimierza Szaranowicza. Od ubiegłego sezonu nagrania komentatorskiego duetu uległy lekkiej poprawie. Da się zauważyć po kilku rozegranych meczach, że są lepiej dobierane do rozgrywanych na ekranie akcji, choć nadal pojawiają się drobne absurdy, kiedy, dla przykładu, po trafieniu w poprzeczkę słyszymy czasem od „Szpaka” o uderzeniu w słupek. Poza paroma tego typu wyjątkami, uniknięto kilku mniejszych i większych wpadek. Za takowe uważaliśmy chociażby negatywne (zawsze) opinie odnośnie zagrań piłki do bramkarza. Generalnie, polski komentarz jest w porządku, choć wiele można by jeszcze poprawić. W jednym sprawdza się na pewno rewelacyjnie – świetnie podsyca atmosferę podczas meczu i osobiście uważam go za zdecydowanie bardziej atrakcyjny od angielskiego – trochę przynudzającego – oryginału.
Czas na FIFA 10!
