Na zakończenie "tygodnia z Need for Speed: Hot Pursuit" postanowiliśmy w małej redakcyjnej dyspucie podsumować nasze refleksje na temat najnowszej części serii NFS.
Na zakończenie "tygodnia z Need for Speed: Hot Pursuit" postanowiliśmy w małej redakcyjnej dyspucie podsumować nasze refleksje na temat najnowszej części serii NFS.
Zaix: Częściowo się z Tobą zgadzam – na pewno podobieństwa pomiędzy Burnoutem, a Need for Speed: Hot Pursuit są znaczne. Zresztą cały ten szumnie reklamowany autolog tak naprawdę istniał pod bardzo podobną postacią już w Paradise. No bo w końcu poczynania naszych znajomych były na bieżąco monitorowane, a na pasku u dołu ekranu pojawiała się informacja o tym, że któryś z naszych rekordów został właśnie pobity przez jakiegoś naszego znajomego. Autolog to po prostu rozwinięcie tego pomysłu, uformowanie go w pewne ramy i reklamowanie jako zupełnie nową funkcję. No cóż, na tym polega marketing – ale sam w sobie autolog jak najbardziej mi się podoba.
Co jednak do braku tuningu - tu jestem większym sceptykiem. Need for Speed na okrągło to nam tuning umożliwia, to znowuż za rok go zabiera. Faktycznie jest to swego rodzaju powrót do korzeni, bo zarówno w Need for Speed III: Hot Pursuit jak i Need for Speed: Hot Pursuit 2 tuningu nie było. Ale wydaje mi się, że jeżeli powstanie kolejna część "nowego" Hot Pursuit to bardzo prawdopodobnym jest, że tuning będzie w niej obecny. Zresztą mi on nie przeszkadza, więc lepiej żeby był opcjonalny, niż żeby go nie było wcale.
Zaix: Właśnie, owo eksperymentowanie stało się dość charakterystyczne dla serii NFS ostatnimi czasy – zresztą temu tematowi poświęciłem wczoraj cały artykuł. Gdy spojrzymy na ostatnie części to z łatwością zauważymy, że seria z roku na rok tak mocno zmienia swoje oblicze, że jest prawie nie do poznania. No bo jak przyrównać chociażby Shifta do Hot Pursuit? Ale z drugiej strony ma to w sobie pewien urok, ponadto najważniejsze, że poszczególne studia mają więcej czasu na produkcję swoich dzieł. Identyczna sytuacja ma miejsce chociażby przy Call of Duty.
Ale wracając do tematu. Co do ideałów to sądzę, że w nowym Need for Speedzie brakuje większych możliwości w trybie swobodnej jazdy. Niby jest on dostępny, ale to jakby nie to, czego oczekiwałem. Fajnie byłoby po prostu wsiąść i niczym w Test Drive Unlimited rozkoszować się jazdą i widoczkami, albo wykonywać zadania poboczne (także niczym w TDU), mieć większe możliwości łączenia się w kluby czy organizowania własnych wyścigów. W HP troszkę denerwuje mnie także prostota mapy, niektóre jej elementy zrobione są w sposób nazbyt schematyczny i powtarzalny, nie uważasz?
Zaix: Zgadzam się z Tobą w pełni, wcielenie się w policjanta osobiście zapewniło mi o wiele więcej frajdy, niż ściganie się z innymi. Prawdą jest, że „policyjne” misje są bardziej wymagające, ale jednocześnie ich zaliczenie sprawia więcej radości, w końcu większą satysfakcję odczuwamy po wykonaniu trudniejszych zadań. Podczas rozgrywki wieloosobowej sytuacja przedstawia się podobnie, nie ma nic lepszego, niż ukaranie kilku niesfornych kierowców. Czujemy się wtedy jak prawdziwi mistrzowie kierownicy. Może dlatego, że dawno już Need for Speed nie dał nam tak wielkich możliwości wcielenia się w policjanta. Ostatnia część w takim stopniu kładąca nacisk na zabawę po „policyjnej” stronie barykady to Need for Speed: Hot Pursuit 2. Jak Twoim zdaniem prezentuje się porównanie właśnie najnowszej części serii ze wspomnianym Hot Pursuit 2?
hod god: Tak naprawdę tryb ten praktycznie nic się nie zmienił. Forma zatrzymania uciekającego pojazdu jest taka sama. Chodzi o to, żeby uszkodzić ścigany pojazd. Poza tym oprócz impulsu EM, który pojawił się w najnowszej odsłonie NFS, pozostałe rodzaje sprzętu policyjnego są te same. I właśnie IEM robi tutaj największą różnicę, która zresztą nie do końca mi się podoba. Wprowadza to taki element nierzeczywistości do gry, kiedy dla przykładu ścigany używa zagłuszacza i nie możemy skorzystać z naszego sprzętu pomocniczego. Dlatego pod tym względem zdecydowanie bardziej podobał mi się tryb policji w Hot Pursuit 2. Z kolei w najnowszej odsłonie Need for Speed niezwykle dopracowana została AI uciekających...
hod god: No może trochę przesadziłem z tym realizmem. Ciężko wymagać poczucia rzeczywistości od gry, w której pędzisz Bugatti Veyronem 400km/h, zatrzymujesz się na skale, a za chwilę znowu jedziesz jak gdyby nigdy nic. Podobnie zresztą jak z najechaniem na kolczatkę. Wpadasz na nią i dalej śmigasz przed siebie. Tak naprawdę w Need for Speed nigdy nie chodziło o to żeby idealnie odwzorować rzeczywistość i to faktycznie powoduje, że tak fajnie spędza się przy nim czas. No bo co to byłaby za przyjemność, gdybyśmy po pięciu przejechanych kilometrach musieli włączać misje od początku, i jeszcze raz, i znowu...
Zaix: Ogólnie Need for Speed jest już swego rodzaju fenomenem. Gra sprzedała się już nieźle w ponad 100 milionach egzemplarzy na całym świecie (mowa o całej serii), a z półek nowe jej odsłony schodzą jak ciepłe bułeczki bez różnicy, czy akurat seria obniża, czy podwyższa swoje notowania. Hot Pursuit z całą pewnością można zaliczyć do tych lepszych części i na pewno spodoba się ogromnej ilości fanów. Dokładnie jej błędy i zalety zaprezentuję w recenzji, która to powinna dosłownie na dniach pojawić się na stronach gram.pl. Już teraz zachęcam do jej przeczytania. Jednocześnie tym samym kończę naszą małą dyskusję dziękując wszystkim, którzy byli z nami przez cały czas trwania “tygodnia z Need for Speed: Hot Pursuit”. Do zobaczenia na trasach Seacrest County!
hod god: I jeździjcie powoli, bo inaczej was złapiemy!
