Jeśli lubicie shlashery, a mashowanie przycisków to wasz chleb powszedni, powinniście zainteresować się Knights Contract. Bohater gry, Heinrich to twardy koleś, którego nie chcielibyście spotkać w ciemnym zaułku.
Jeśli lubicie shlashery, a mashowanie przycisków to wasz chleb powszedni, powinniście zainteresować się Knights Contract. Bohater gry, Heinrich to twardy koleś, którego nie chcielibyście spotkać w ciemnym zaułku.
Nie czekałem na tę grę jakoś specjalnie i może właśnie dlatego zostałem miło zaskoczony. Nie ma się co nastawiać na to, że Knights Contract wyznacza jakieś nowe trendy, czy serwuje jakieś nowe rozwiązania w zakresie gameplaya. Bo nie wyznacza, ani nie serwuje. Proste! W zasadzie nie znalazłem w tej grze niczego, czego nie widziałbym już wcześniej. Podąża ścieżką przetartą przez dziesiątki innych slasherów, więc wielbiciele gatunku poczują się jak w domu. Mamy więc bohatera z ogromną kosą u boku, który od samego początku umie wyprowadzać liczne kombosy. Te polegają na mashowaniu przycisków, a z czasem zostają udoskonalone o specjalne umiejętności.
Rozwój Heinricha, bo tak nazywa się nasz podopieczny, to zresztą jeden z najfajniejszych elementów Knights Contract. Wśród zdolności znalazły się np. atak wyłaniającymi się spod ziemi ogromnymi ostrzami, cięcie przeciwników na pół kosą długą niczym szyja żyrafy, splątanie długimi cierniami, czy zakleszczenie w czymś przypominającym skorupę. Zdolności te można rozwijać na kilku poziomach, ale aby stać się ekspertem, trzeba zainwestować dużo specjalnych punktów (tak – uzyskuje się je z dusz poległych przeciwników). W czasie jednej sesji może nie udać się wam wcale wszystkiego odblokować.
Aha – ważne jest również to, że zastosowanie w sposób precyzyjny – a więc z dokładnie wymaganej odległości i kierunku danej zdolności, daje nam dodatkowo możliwość wyprowadzenia specjalnego finiszera. Te ostatnie wyglądają bardzo fajnie, zresztą całe walki w Knights Contract prezentują się efektownie. Zazwyczaj walczymy z kilkoma przeciwnikami równocześnie, pomijając starcia z bossami i w sposób sympatyczny sieczemy ich niczym wielkanocną sałatkę. Wielbiciele klimatów gore powinni być więc usatysfakcjonowani, bo autorzy nie stosowali autocenzury.
Wrogowie zresztą bardzo mi się w tej grze podobali. Pod względem stylistycznym to jakby miks potworów, jakie widzieliśmy w Dead Space, Sillent Hill, czy Dante’s Inferno. Są wśród nich jakieś wynaturzone pokraczne stwory, przypominające zombie, są ogniste poczwary, albo kolosy, których ciała składają się z lawy, a także latające wiedźmy, skaczące zwierzaki przypominające wilki i jeszcze wiele innych. Miło się to towarzystwo dekapituje – ot co!
Bossów zaliczam na plus także pod tym względem, że jest ich sporo. I co ciekawe, wiele wśród nich kobiet, bo ze względu na fabułę koniec każdego epizodu to starcie z jakąś bardzo utalentowaną wiedźmą (słówko o fabule zostawiam na koniec, bo ona akurat jest tylko pretekstem dla sieczki). Ale jest też pewien słaby aspekt związany z walkami. Będzie uciążliwy dla mniej cierpliwych graczy. Starcia są zawsze kilkufazowe, a na końcu czeka nas krótkie QTE. Sęk w tym, że kiedy zawali się jakąś kombinację, trzeba zaczynać zmagania z bossem od nowa. Nie ma zmiłuj. Knights Contract to gra dla hardcore’owców.
Druga sprawa, która niestety daje się we znaki, to liniowość i w zasadzie całkowita sterylność lokacji. Ja wiem, że dziś to standard, ale irytują mnie gry, w których próbuje się oszukać gracza, dając krótką odnogę korytarza, która ma sprawiać wrażenie, że można tam pobiec. Biegnę, a potem wbiegam na ścianę i jak głupi muszę wracać, nie robiąc przy tym dosłownie nic sensownego. Podobnie ze sterylnością. Te wszystkie beczki, które dziwnym trafem zawsze stoją w tych samych ilościach pod ścianami, czy jakieś wozy z dyszlami (skąd oni tego tam tyle wzięli?) już trochę męczą. I na dobrą sprawę nie ma sensu ich rozwalać, (a niektórych i tak się nie da), bo ilość dusz z tego minimalna.
Nie miałem za to problemów z odbiorem audio. Dialogów, jak na shlasher, jest w Knights Contract bardzo dużo, bo też i co chwilę wyświetlane są przerywniki filmowe. Gra nie została zlokalizowana i wszyscy mówią językiem Szekspira, ale jakoś nie zauważyłem, aby głosy zostały źle dobrane. Wszystko brzmi tak, jak brzmieć powinno, fajne są odgłosy walki i dźwięki środowiskowe.
W podsumowaniu napiszę krótko: Knights Contract nie jest z pewnością hitem, na miarę największych współczesnych slasherów. Nie dorasta do pięt God of War III, ale też i zestawianie tych dwóch tytułów byłoby nadużyciem. Nie powalczy też jak równy z równym z Darksiders, czy Bayonettą. Nie ta liga. Dzieło Game Republic to raczej kawał dobrej, rzemieślniczej roboty, która ma swoje lepsze i gorsze strony. Na szczęście tych pierwszych jest trochę więcej.