Już w dniu amerykańskiej premiery zrecenzowaliśmy Dragon Age II w oparciu o wersję PC. W redakcji zadaliśmy sobie jednak pytanie, czy recenzja wyglądała by tak samo, gdyby na grę spojrzeć z punktu widzenia zabawy na konsoli?
Już w dniu amerykańskiej premiery zrecenzowaliśmy Dragon Age II w oparciu o wersję PC. W redakcji zadaliśmy sobie jednak pytanie, czy recenzja wyglądała by tak samo, gdyby na grę spojrzeć z punktu widzenia zabawy na konsoli?
Wiadomo, że wiele z problemów występujących na PC nie pojawia się w wypadku wersji konsolowych. Gdy gra tworzona jest z myślą o kilku platformach, a nie tworzy się zupełnie odrębnego systemu menu i mechaniki dedykowanej konkretnemu urządzeniu, do czegoś będzie to pasowało lepiej, do czegoś gorzej. Dragon Age II zdecydowanie wypada lepiej na konsolach. Zwłaszcza, gdy odrzuci się uprzedzenia i spojrzy na temat zupełnie świeżym okiem...
Siadając do recenzowania miałem już sporo informacji i nieco mniej złudzeń, chociażby za sprawą naszego Tygodnia z grą Dragon Age II czy recenzji wersji na PC. Zwłaszcza ta ostatnia była dla mnie swoistą inspiracją - mając pad do PS3 w ręku, postanowiłem bowiem podejść do najnowszej produkcji BioWare zupełnie inaczej. Pal sześć korzenie wyrastające z cRPG, recenzja będzie dotyczyła tego, jak gra wygląda i na co wygląda. A wygląda na niesamowicie rozbudowaną fabularnie, pełną dialogów i alternatywnych ścieżek produkcję z półki, na której stoją God of War, Devil May Cry i Bayonneta.
Zapomnijmy więc wszyscy na chwilę o marketingowych wynurzeniach, o całym tym "duchowym dziedzictwie"... Siadając przed ekranem telewizora, wygodnie, z bezprzewodowym padem w ręku, liczymy na relaks, rozrywkę - a tego akurat Dragon Age II dostarcza mnóstwo. Fakt, zgrzyty istnieją i zostaną wypunktowane, ale nie zmienia to faktu - co przyznaje wiele osób - iż gra przykuwa na długo. Kilkadziesiąt godzin spędzone przed ekranem to niezły wynik. Zwłaszcza, że ma się ochotę zarywać noce, by śledzić dalej opowieść o mieście Kirkwall i miejscowym bohaterze z przypadku.
Hawke w wypadku tej recenzji jest facetem, więc w dalszej części nie będzie łamańców on/ona - niewygodne to dla autora i źle się czyta. Jeśli idzie o dalsze konkrety, jest łotrzykiem walczącym dwoma sztyletami, całkowicie ignorującym łuki - dynamiczna sieczka w jego wykonaniu jest widowiskowa i soczysta. Jako że gra na padzie, choć wygodna, słabo pasuje do taktycznego rozgrywania walk, towarzysze działali jedynie na bazie ustawionych zawczasu taktyk. Nie było przełączania się miedzy postaciami i pauz w walce, styl prowadzenia rozgrywki w tym aspekcie można więc scharakteryzować jako "na Andrastę i do przodu". Jeśli idzie o profil psychologiczny bohatera, można go określić jako sarkastycznego pragmatyka o wielkich ambicjach.
Poziom trudności hardcore kusił przez chwilę koniecznością unikania obrażeń od własnych czarów obszarowych... Jednakże ostatecznie ustawiony został normalny, z dwóch powodów. Po pierwsze lepiej recenzować grę na standardowych ustawieniach. Po drugie w pakiecie z fajną opcją friendly fire dostajemy znacznie większą ilość wrogów, a tych i tak jest wystarczająco dużo, by zatłoczyć mapy bez dodawania kolejnych. Prasowa płytka z grą nie zawierała opcji polskich napisów, więc o jakości lokalizacji w Dragon Age II nie będzie tu ani słowa.
W grze Dragon Age II zastosowano bardzo specyficzne podejście do narracji. Otóż historię poznajemy w formie opowieści pewnego krasnoluda. Gość nazywa się Varric i jest skrzyżowaniem bajarza, biznesmena i mafiosa. Opowiada przedstawicielce Świątyni historię czempiona Kirkwall, a że notorycznie kłamie, wydarzenia są ewidentnie podkoloryzowane. Zdarzają się przypadki, gdy Varric ewidentnie zmyśla, co wyłapuje jego rozmówczyni - wtedy rozgrywamy scenę po raz drugi, w nieco inny sposób.
Takie podejście do snucia fabuły pozwoliło twórcom Dragon Age II na spore przeskoki w czasie (kolejne akty oddzielone są od siebie o kilka lat) i nadanie walkom epickiego rozmachu. Gdzieś pod skórą czujemy, że Hawke z ekipą pewnie w pocie czoła usiekł pięciu wrogów, ale opowieść Varrica zwiększyła ich liczbę do dwóch tuzinów... Po drodze mamy kilka decyzji mających długoterminowy wpływ na fabułę - i tu widać solidna robotę scenarzystów, którzy przygotowywali kilka wersji opowieści krasnoluda. Tak, gra ma spory potencjał jeśli idzie o zachętę do ponownego przejścia.
Scenerią większości wydarzeń w grze Dragona Age II jest miasto Kirkwall. Aktualnie jedno z polis Wolnych Marchii, niegdyś główny w tej części świata punkt przerzutowy niewolników tewinterskiego imperium. Nie ma mowy o kalkowaniu architektury z Fereldenu. Historia ukształtowała charakter miasta - górują nad nim olbrzymie wieże, gdzie niegdyś trzymano niewolników, dziś umieszczono tam Krąg Maginów, trzymanych pod strażą templariuszy. Na starych murach wciąż widać makabryczne freski przedstawiające ludzi w kajdanach, a korzenie miasta to dawne kopalnie, w których bynajmniej nie pracowano dobrowolnie. Zniewolenie jakby wrosło w Kirkwall, mimo iż oficjalnie handel żywym towarem jest tam zabroniony.
Miasto poznajemy bardzo dokładnie, czytając wpisy do kodeksu odkrywamy kolejne sekrety tego miejsca. Integrujemy się z nim i - jak nasz bohater, uciekinier z Lothering - z czasem czujemy się tam jak w domu. Ponurym, ale jednak domu. Efekt immersji byłby na tym polu jeszcze większy, gdyby nie fakt, iż wszystkie ubogie domy mają identyczne wnętrza. Tak jak i pałace bogaczy. Tak jak i kopalnie. Tak jak i magazyny... Miastu nadano sznyt fabularny, ale najwyraźniej zabrakło czasu na stworzenie większej ilości unikatowych wnętrz. Przez to Kirkwall staje się mniej wiarygodne, a szkoda.
Zarówno misje z głównego wątku Dragon Age II, jak i zadania poboczne są całkiem rozbudowane. Wiele sprowadza się do walki, ale po drodze budowany jest naprawdę porządny klimat. Na uwagę zasługuje kaliber spraw, których dotykamy. Nie budujemy żadnej koalicji dla ratowania świata, spektrum działań naszego bohatera nie wykracza poza rodzinę, przyjaciół i miasto, które stało się jego domem. Nie znaczy to jednak, iż wszystko jest trywialne. Pojawiają się bardzo ostre kwestie polityczne, rasowe i religijne. Jest chciwość i śmierć na każdym kroku, często makabryczna. Śmierć osób mniej lub bardziej bliskich bohaterowi, odgrywająca się na jego oczach. Jeśli poddać się nastrojowi opowieści, to aż odruchowo zmienia się styl prowadzenia rozmów z NPC po niektórych wydarzeniach. Narasta też ochota porzucenia przeklętego Kirkwall, albo wzięcia miasta krótko za pysk i zrobienia porządków jakich jeszcze nie widziało.
Oczywiście wykorzystane w Dragon Age II motywy w tym czy innym stopniu są znane. Mamy psychopatycznego mordercę, polującego przez lata na wybrane kobiety w pewnym chorym celu. Mamy na starcie zakaz wjazdu do miasta dla uchodźców, ale - tu zaskoczenie - bardzo krótkotrwały dla naszej postaci (kilka rozmów wystarczy). Mamy narastającą nienawiść między dwiema totalnie odmiennymi kulturowo rasami, w okrutny sposób eskalowaną przez fanatyków. Wśród ciężkich tematów są też rzeczy zabawniejsze, jak nieporadne zaloty przełożonej do podwładnego, w które jesteśmy wplątani, czy list z lokalną wariacją na temat klasycznego przekrętu nigeryjskiego.
Sterowanie i poszczególne ekrany, które pecetowych graczy mogą nieco drażnić, na konsoli sprawdza się rewelacyjnie. Wszystko jest intuicyjne i przyjazne, do dowolnego ekranu łatwo się dostać, no i dochodzą podręczne koła szybkiego dostępu. Pauzujące grę, żeby nie było, więc mogą być duże i wyraźne, bo nie przeszkadzają w akcji. Można więc bawić się zarówno w dynamiczną sieczkę, jak i w bardziej skomplikowane taktycznie działania. Ruch mamy pod jednym analogiem, kamerę pod drugim - standard, bez udziwnień.
Inaczej niż w wielu drużynowych cRPG, w Dragon Age II każda postać jest dość unikatowa i rozwija się ja inaczej. W zasadzie wystarczyłoby nawet mniej drzewek "na pysk" i byłoby dobrze, ale... wtedy musielibyśmy zbyt wiele czasu poświecić na przełączaniu się miedzy postaciami. Mistrzowskie skomponowanie drużyny jest w zasadzie niemożliwe przy pierwszym graniu, ale i tak da się z niej zrobić całkiem niezły samograj. Grunt to dokładnie przemyśleć wszelkie zależności miedzy umiejętnościami, biorąc też pod uwagę, że nie zawsze wszystkie postaci będą dostępne, czasem niektóre zostaną narzucone - i trzeba w projekcie uwzględnić wszystkich towarzyszy.
Szkoda, że uproszczeniu uległo również kilka rzeczy, w których nie trzeba było chyba za bardzo grzebać. Wszelkie rzemieślnicze ciągotki pozostaną niezaspokojone, bo całość sprowadzono do poszukiwania źródeł surowców i recept, tudzież płacenia za gotowe przedmioty, jak w sklepie, tyle, że taniej. Oczywiście system tworzenia run z Dragon Age: Początek - przebudzenie był przegięty (kup kilkadziesiąt run najniższego poziomu, kilkadziesiąt kamieni, kilkadziesiąt butelek kwasu do wytrawiania i stopniowo uzyskuj coraz wyższe runy, aż do tych maksymalnie wypasionych), ale tu zaszalano w drugą stronę.
Nie ma sensu uciekać od tego tematu: na PlayStation 3 łatwo znaleźć ładniejsze optycznie gry, zwłaszcza wśród ogólnie pojętej akcji i slasherów. Silnik nie jest najmocniejszą stroną Dragon Age II. Na szczęście animacje są płynne, do tego wystarano się o to, by w czasie scenek (i nie tylko) postaci nie stały jak kołki. Efekty specjalne robią wrażenie, a pracy grafików trudno wiele zarzucić - no, może poza ilością projektów (powtarzalne są nie tylko lokacje, ale i modele. Niestety, ktoś totalnie spartolił kodowanie i gra się... zawiesza. Tak, to jeden z tych nielicznych produktów, które potrafią zamrozić PS3. Spore osiągniecie, ale raczej z tych niechlubnych. 
Dragon Age II oferuje świetną, wielowątkową fabułę, ciekawych bohaterów i dynamiczne walki - zacne połączenie. Niestety trochę traci na tym, że twórcom wciąż brak doświadczenia w nowym dla nich gatunku. Dosypywanie nowych wrogów z worka to rzecz, od której już dawno się w slasherach odchodzi, czego chyba w BioWare nie zauważono. Dostawa nowych wrogów powinna być usprawiedliwiona - nagłe pojawienie się na środku placu grupy dziesięciu wojaków to tandeciarstwo. Jeśli nie są magami, demonami czy zabójcami, powinni skądś wbiegać. Desant z góry też wygląda słabo, jeśli brak budynku czy skały z której posiłki mogłyby zeskoczyć...
W sumie jednak Dragon Age II to całkiem udana produkcja. Wciąga niesamowicie i po prostu szkoda, że ewidentnie grafikom i programistom zabrakło czasu, by dorównać rozmachem scenarzystom. Cóż, 16 miesięcy po premierze pierwszej części serii pojawia się druga, z nową mechaniką, a przecież po drodze było sporo dodatków, w tym jeden pełnoprawny. To nie mogło się udać, kodowanie poziomów zajmuje sporo czasu. Szkoda, że świetna fabuła i dynamiczna mechanika nie zostały osadzone w perfekcyjnej oprawie. W efekcie mamy taki pierścionek z pięknym brylantem, ale wykonany z tombaku. Pozostaje nadzieja, że wejście BioWare w slashery da bodziec innym twórcom z gatunku do tworzenia znacznie bogatszych fabuł...
