Vita w dniu premiery będzie miała swoje Diablo - Dungeon Hunter Alliance właśnie. Gra sama w sobie zła nie jest, problemem jest tylko niczym nieusprawiedliwiona cena.
Vita w dniu premiery będzie miała swoje Diablo - Dungeon Hunter Alliance właśnie. Gra sama w sobie zła nie jest, problemem jest tylko niczym nieusprawiedliwiona cena.
W pewnych sytuacjach nie warto marnować słów - tak jest, gdy ponownie recenzujemy tę samą grę w wersji na inną platformę. Ten artykuł jest tylko załącznikiem do pełnej recenzji gry Dungeon Hunter Alliance i zawiera głównie informacje związane z nową edycją gry i nową platformą.
Rozgrywka jest rutynowa, ale jest to rutyna, do której fani H&S są dobrze przyzwyczajeni – najpierw quest z miasta, później wycieczka do leży potworów, wyrżnięcie sługusów, zatłuczenie bossa na końcu, ewentualnie wcześniej wypełnienie jakiegoś zadania pobocznego i powtarzanie tego wszystkiego do końca gry. Po zdobyciu 25 poziomu rozwoju postaci dla gracza staje się dostępna opcja Pit of Trials, czyli dodatkowy tryb, w którym nasz bohater (wojownik, łotrzyk lub mag) staje naprzeciw kolejnym falom potworów – to nic specjalnego, ale da się w ten sposób zabić trochę dodatkowego czasu.
Gra, podobno, błyszczy w trybie kooperacji, ja jednak nie miałem jak go przetestować z oczywistych powodów - ani gra, ani konsola nie miały jeszcze swojej premiery w Europie. Grać można przez PlayStation Network i lokalnie, każda osoba musi mieć oczywiście swoją Vitę i własną kopię gry.
System rozwoju herosa jest bardzo luźny – skille nie są w żaden sposób ze sobą powiązane, a kolejne odblokowują się razem ze zdobywanymi poziomami naszego herosa. Oznacza to, że nie trzeba marnować punktów na jakieś bezużyteczne umiejętności po to, by uzyskać dostęp do lepszych, wszystko i tak prędzej czy później będzie dostępne. W razie potrzeby można też u specjalnych mędrców zresetować podział skilli i rozdać punkty od nowa - taki niezobowiązujący system bardzo dobrze pasuje do mobilnej platformy, gdzie nie zawsze mamy czas na analizowanie drzewek i badanie wpływu umiejętności na statystyki postaci.
Tytuł wykorzystuje też dobrodziejstwa ekranu dotykowego – dzięki niemu można wygodnie poruszać się po ekwipunku postaci i innych menusach, da się też przybliżać i oddalać kamerę od bohatera. Dwukrotnie pacnięcie w przedni ekran uruchamia specjalną umiejętność towarzyszącej herosowi wróżki, a mizianie tylnego panelu pozwala nam zmieniać jej pozycję wedle woli, choć dokładnie to samo można osiągnąć prawym analogiem. Niestety wprowadzenie do rozgrywki drugiego touchpada niesie też za sobą pewnie negatywne skutki uboczne – bezwiednie dotykając palcami tylnej ścianki konsoli (co zdarza się często) zmieniamy położenie wróżki sprawiając, że zamiast przy protagoniście fruwa sobie daleko poza krawędzią ekranu. To problem, bo właśnie mała czarodziejka jest centrum każdego czaru (na przykład pioruny rażą wrogów wokół niej, a nie bohatera) i jej nieobecność może gracza kosztować życie.
Niestety nic nie zmieniło się w kwestii dialogów, które nadal nie są udźwiękowione - przez to, że wszystko trzeba czytać, trudno uważnie śledzić fabułę.
Grafika nie powala na kolana, choć w teorii została skrojona pod znacznie mocniejszą platformę - przypominam, że to port z PS3. Pomimo przeciętnej oprawy kolejne etapy potrafią się wczytywać jednak bardzo długo, praktycznie na poziomie Uncharteda, który wygląda o wiele, wiele lepiej.
To nie jednak bardzo długie wczytywanie się etapów jest największym problemem przenośnego Dungeon Huntera, a... horrendalnie wysoka cena. Za praktycznie tą samą grę w wersji na PS3 (peestrójkowy Dungeon Hunter Alliance jest sprzedawany tylko za pośrednictwem PlayStation Network) trzeba zapłacić 47 zł, podczas gdy sugerowana cena wersji na Vitę wynosi 159 złotych, u nas jednak grę można kupić dziesięć złotych taniej. Zdaję sobie sprawę, że koszty portowania gry nie są małe, ale wersja na Vitę nie zawiera nic, co usprawiedliwiałoby taką przepaść.
