Emocje po mistrzostwach Europy w piłce ręcznej już opadły, możemy zatem na chłodno ocenić grę Piłka Ręczna 12. Niestety, zamiast rozgrzewać zszargane emocjami kibicowskie serce, produkcja ta mrozi je niczym gol stracony w końcówce spotkania.
Emocje po mistrzostwach Europy w piłce ręcznej już opadły, możemy zatem na chłodno ocenić grę Piłka Ręczna 12. Niestety, zamiast rozgrzewać zszargane emocjami kibicowskie serce, produkcja ta mrozi je niczym gol stracony w końcówce spotkania.
Firmie Cenega Poland może i należałyby się słowa uznania za tak dopasowane do gustu kibica z biało-czerwonym sercem wydanie. Po odpakowaniu gry okazuje się jednak, że tytuł reklamowany jako "wydanie specjalne na mistrzostwa Europy 2012"... nie pozwala zagrać w tejże imprezie, co może wprowadzać klientów w błąd. Jedynym modułem zabawy z udziałem reprezentacji są mistrzostwa świata, które na domiar złego zawsze przebiegają z tak samo dobranymi zespołami narodowymi w poszczególnych grupach. O jakiejkolwiek różnorodności w napotykaniu przeciwników (przynajmniej w początkowej fazie turnieju) możemy zatem zapomnieć.
Stanowisko firmy Cenega w reakcji na powyższe zarzuty (pierwotna ich treść nieznacznie zmieniona po interwencji wydawcy): "Nie jest to oficjalna gra mistrzostw Europy, a oficjalna gra federacji piłki ręcznej. Na pudełku piszemy: „Wygraj mistrzostwa świata mężczyzn w Szwecji i stań się gwiazdą piłki ręcznej. Wywalcz pierwsze miejsce w najlepszych europejskich ligach, takich jak niemiecka TOYOTA HandballBundesliga czy hiszpańska Liga ASOBAL". Owszem, nie ma Mistrzostw Europy, ale nigdzie nie pisaliśmy, że jest. Jest to wydanie specjalne z tej okazji, tak jak wydania specjalne dzienników na wypadek katastrofy, przecież te dzienniki nie dają możliwości udziału w katastrofie."
Sprostowanie firmy Cenega do powyższego fragmentu: "Nie jesteśmy współproducentem gry, także ciężko abyśmy mieli wpływ na jej jakość."
Wspomniałem już, że jedynym trybem zabawy w towarzystwie reprezentacyjnym są mistrzostwa świata. Oprócz tego do naszej dyspozycji nie oddano niestety zbyt wiele więcej modułów. Jest uchodząca za najlepszą na globie liga niemiecka (z dwiema klasami rozgrywkowymi), po parkietach której biegają czołowi szczypiorniści z różnych państw, a także bardzo solidna i również niepozbawiona gwiazd pokroju Kiryła Lazarowa czy Luca Abalo liga hiszpańska. Można jeszcze rozegrać mecz towarzyski, a także wybrać się na obóz treningowy, na którym poznaje się tajniki skutecznej gry w piłkę ręczną. I to niestety wszystko.
Twórcy gry poszli zatem po najmniejszej linii oporu. Poszczególne tryby, nie dość, że skromne w liczbie, nie oferują żadnej głębi menedżerskiej czy trenerskiej. Rozgrywając sezon ligowy nie mamy możliwości przeprowadzania transferów, a zawodnicy nie ulegają kontuzjom. Nie istnieje pojęcie wahań formy, dzięki któremu statystyki danego zawodnika raz mogłyby szybować w górę, a kiedy indziej spadać. Szczypiorniści nie są ponadto podatni na zmęczenie - mogą przebiegać cały mecz, a na następne 60 minut wyjść równie świeżutcy. Jedyne, nad czym mamy pewną władzę, to wyjściowy skład, który jak już wyjdzie na parkiet, to musi w takim zestawieniu dograć do końca 60. minuty, a jak trzeba, to nawet i dogrywki. Jako selekcjoner reprezentacji nie mamy z kolei możliwości wybrania kadry, nie pomyślano też o jakichkolwiek obozach przygotowawczych. Mamy po prostu przenosić się do hali i grać, aż do końcowego gwizdka. Producentom nie przyszło też na myśl, by wdrożyć jakikolwiek tryb kariery, czyli przebycia drogi od początkującego - w tym przypadku - szczypiornisty do czołowego gracza, który ciągnie wynik swojego zespołu i drużyny narodowej. Dziwi to tym bardziej, że ten rodzaj zabawy ostatnimi czasy mocno eksponowany jest choćby w seriach futbolowych.
Dramat gry Piłka Ręczna 12 na dobre rozpoczyna się jednak dopiero, gdy "współcześni gladiatorzy", jak często nasi reprezentanci określani są przez telewizyjnych mistrzów słowa, wychodzą na arenę zmagań. Piłka ręczna to sport po pierwsze drużynowy, a po drugie w największym stopniu spośród wszystkich dyscyplin (nie licząc tych, w których zawodnicy występują w kaskach) kontaktowy. Tymczasem producenci żadnego z tych aspektów nie uwzględnili. Akcję bramkową nawet na najwyższym stopniu trudności można przeprowadzić jednym podaniem i wykonaniem rzutu z drugiej linii w okienko, ewentualnie poprzez zbiegnięcie skrzydłowego do środka i odsłonięcie sobie większości światła bramki. Zbyt liczna wymiana podań najczęściej kończy się zresztą stratą. Poza tym, jaki sens, prócz własnej satysfakcji, miałoby mozolne konstruowanie ataku pozycyjnego, skoro rzuty z drugiej linii, przez ręce obrońców, i tak są o niebo skuteczniejsze od tych wykonywanych z siódmego metra tuż przed nosem bramkarza?
Równie słabo wypada sama realizacja meczu. Zawodnicy nie biegają do zmian, nie ma mowy o szybkim wyprowadzeniu kontrataku po straconej bramce, gdyż każdorazowo obie drużyny ustawiają się równiutko: atakująca przy linii środkowej, broniąca w okolicach 8-10 metrów od własnej bramki. Zabija to element zaskoczenia, który w prawdziwym meczu przynosi przecież tyle korzyści. Zresztą, tempo w jakim poruszają się wirtualni szczypiorniści bardziej przypomina zawody oldbojów niż potyczki najlepszych ekip na świecie. Siedzący na trybunach (o ile w ogóle jakieś są, możemy bowiem zdecydować się na grę na obiekcie przypominającym bardziej szkolną salę gimnastyczną) kibice niezbyt emocjonalnie reagują na wydarzenia na parkiecie - z rzadka słychać ich doping, nawet zdobyte bramki nie wywołują typowej dla widowisk sportowych wrzawy. Nie ma też żadnych filmów, zmagań nie rozpoczyna odegranie hymnów, po meczu obraz natychmiast się ściemnia i przenosimy się do menu głównego. Zamiast głosu spikera słyszymy rockowe kawałki, co również jest całkowicie chybionym rozwiązaniem.
Gdy próbujemy powstrzymać przeciwnika agresywną obroną, temu zdarza się zawiesić i odgwizdany zostaje błąd trzech sekund. Szczytem wszystkiego jest jednak zachowanie bramkarzy, którzy bardzo często pomimo ustawienia blisko linii biegnącej między słupkami nie radzą sobie z lobami i nigdy nawet nie próbują obronić dobitki. Dobrze chociaż, że zawodnicy reagują na wprowadzane ad hoc zmiany taktyczne. Ustawienie w 6-0 w obronie wyraźnie różni się od 3-2-1, szczypiorniści sztywno trzymają się też zaleceń przy akcjach ofensywnych. Gra oferuje kilka typowych dla tej dyscypliny rozegrań piłki, z wymianą pozycji włącznie. Gdyby jeszcze defensywa przeciwnika była szczelniejsza, ich realizacja miałaby jakiś sens. A tak stanowią w dużej mierze martwy, choć teoretycznie potrzebny element rozgrywki.
