Pierwsza Kompania Braci była najlepiej ocenianą grą strategiczną w historii. Miałem okazję zagrać w cześć drugą i muszę przyznać, że sequel ma ogromne szanse na
Pierwsza Kompania Braci była najlepiej ocenianą grą strategiczną w historii. Miałem okazję zagrać w cześć drugą i muszę przyznać, że sequel ma ogromne szanse na
poprawienie rekordu ustanowionego przez swojego poprzednika.
Grafika nie powala jednak tak jak działka audio. Company of Heroes 2 ma chyba najbardziej soczyste dźwięki wystrzałów, wybuchów i silników jakie trafiły do gier wideo. Kombinacja "nalot dywanowy" (silniki plus eksplozje) jest absolutnym miodem dla uszu i wszystko nawet na kiepskim targowym headsecie brzmiało nie jakby działo się gdzieś za taflą ekranu, ale tuż nad moją głową.
Co jest więc nowego? System wychładzania się żołnierzy, który w pewnych sytuacjach będzie dla gracza wybawieniem, a w innych - źródłem zagłady. W potyczce, którą dane mi było rozegrać ze sztuczną inteligencją, losowo w wybranych sektorach pojawiała się śnieżna zamieć. Ta negatywnie wpływała na wszystkie piesze jednostki - nad każdym oddziałem pojawiał się termometr, który obrazuje ile czasu zostało im jeszcze do pełnego wyziębienia, które równoznaczne jest ze śmiercią.
Skoro o nich mowa, to jednostki nadal mają ten RPG-owy posmak, nie różnią się tylko ilością punktów życia i poziomem zadawanych obrażeń. Lekki czołg może się na przykład sam naprawiać (przyzwanie inżynierów swoje trwa, nie jest to sposób na nieśmiertelność), średni taranować inne maszyny (atak kamikadze zadający obrażenia krytyczne obu stronom), a ciężki nie ma żadnych dodatkowych opcji, ale nadrabia siłą ognia i rozmiarami.
W tym kombinowaniu pomaga wiele szczególików, jak choćby możliwość nakazania pojazdom poruszania się tyłem, co przydaje się przy odwrotach (czołg ma najcieńszy pancerz z tyłu, więc lepiej nie odwracać się tą stroną do przeciwnika), opcja wyświetlania tras przemarszu jednostek po wskazaniu celu albo możliwość chowania jednostek w budynkach. Uważny gracz będzie nawet w stanie tropić wrogie jednostki po śladach zostawionych na śniegu, oczywiście o ile nie zostaną dość szybko zasypane przez szalejącą zamieć.
Bazy mają chyba jeszcze mniejsze znaczenie niż w części pierwszej, bo na prezentacji mogłem zbudować tylko trzy budynki produkujące jednostki - jeden do snajperów, drugi reszty piechoty i trzeci pojazdów. Nadal piekielnie ważne jest jednak zdobywanie kolejnych sektorów na mapie bo to dzięki nim zdobywamy surowce i możemy rozbudowywać swoją armię.
Company of Heroes 2 udowodniło mi, że znów powinienem zacząć grać w gry strategiczne. Nie ma nic bardziej emocjonującego niż dobry mecz przez sieć w solidnym RTS-ie, a dzisiejszy pokaz dobitnie pokazał, że mój organizm po latach znów łaknie tego typu emocji. Pod choinkę na pewno sprawię sobie nowego gamingowego peceta (na laptopie nie będę się męczył); poproszę Lucasa o listę gier, które mnie ominęły; a później będę skreślał dni w kalendarzu do premiery Company of Heroes 2. Zaufajcie mi, też powinniście. Tak, ta gra będzie aż tak dobra.
