The Walking Dead: No Going Back - recenzja

Dalsza część recenzji nie zawiera spoilerów z No Going Back, ale zawiera odniesienia do wydarzeń z poprzednich epizodów. Jeśli więc nie grałeś w drugi sezon The Walking Dead i nie chcesz psuć sobie przyjemności samodzielnego poznawania fabuły, skończ czytać recenzję w tym miejscu.

Początek No Going Back rzuca nas w prosto w strzelaninę z Rosjanami, których spotkaliśmy w ostatniej scenie Amid the Ruins. Już w pierwszej scenie musimy podjąć trudną decyzję, coś, czego chwilami brakowało w drugim sezonie. Taką, która wydaje się mieć realny i natychmiastowy wpływ na dalsze losy rozgrywki. Ponownie, co nie dziwne, i do czego zdążyliśmy się już przyzwyczaić, musi podjąć ją Clementine. Uratować niemowlaka narażając się na dostanie kulki od Rosjan czy bezpiecznie schować się za osłoną i przeczekać w nadziei, że mała żywa istota nie zostanie zauważona przez napastników?

Niejednokrotnie w recenzjach poprzednich epizodów podkreślałem, że to właśnie Clem jest najbardziej dojrzałą osobą spośród wszystkich członków grupy. To wokół niej umiejscowiona jest akcja, to ona jest prawdziwym przywódcą grupki, wśród której brakuje równie charyzmatycznych postaci. Kogo przede wszystkim zapamiętam z drugiego sezonu? Na pewno Carvera. A reszta? Kennym miotają skrajne emocje, Jane pojawia się i znika, a Luke, choć początkowo wydawał się mieć zadatki na lidera, okazuje się człowiekiem niezdolnym do ciężaru trzymania grupy w ryzach. Pozostali bohaterowie w zasadzie odgrywali trzecioplanowe role.

Jakież było moje zdziwienie, kiedy to w pewnym momencie osoby, po których bym się tego najmniej spodziewał, postanowiły mnie zdradzić. Choć może zdrada nie jest tu najlepszym określeniem. Postanowiły uciec. Przed czym? Wspominałem, że najgorsze zło przez niemal cały sezon było widoczne przed naszymi oczami? Nie, nie będę psuł Wam tej niespodzianki. Od Was tylko będzie zależało, jak zachowacie się w tej sytuacji.

Zastanawiam się tylko, jak Telltale Games poradzi sobie w kolejnym sezonie. Drugi sezon ma bowiem przynajmniej cztery różne zakończenia, z których każde warunkuje wybór naszych dalszych towarzyszy niekończącej się podróży w poszukiwaniu spokojnego kawałka ziemi. Liczę tylko, że pojawią się w nim bardziej charyzmatyczni bohaterowie, w drugim sezonie ich bowiem zabrakło. Tak samo, jak zagadek, których jednak wcale nie żałuję. Zamiast tego otrzymaliśmy opowieść o trudnych relacjach w grupie i dorastaniu w świecie, który wydaje się nie mieć przyszłości. Ja jednak wierzę, że będzie inaczej. Tylko czemu znowu tyle trzeba czekać na kolejny sezon?