Shadwen - recenzja. Ty tylko mnie poprowadź

Po raz kolejny gra pozostawia wiele do życzenia, szczególnie pod względem technicznym. Od Trine 3 - a pomimo zmiany gatunku z platformówki na skradankę są tu pewne podobieństwa - niewiele się na tym polu zmieniło na lepsze. Shadwen aż się jednak prosi, by niedociągnięcia techniczne wybaczać i przymykać na nie oko. Wtedy atakuje jednak kolejna zmora, czyli kulejąca sztuczna inteligencja. No ale właśnie, gra jest warta uwagi z jednego prostego powodu - ma na siebie pomysł. Pomysł, pod płachtą którego kotłuje się cała misa zarzutów.

Shadwen jest skradanką, w której tytułowa bohaterka ma jedną zasadniczą misję: zabić króla. Misja ta nie została jej przez nikogo zlecona, nikt jej nie szantażuje ani nie przymusza. Tak jej podpowiada serce. Proste, bez zbędnych ozdobników, nieokraszone czymkolwiek, co mogłoby poszczycić się mianem spécialité de la maison. Ale jest w tym pewien szkopuł, który stanowi podstawę całej zabawy. Na początku swojej wyprawy Shadwen ratuje z opresji małą dziewczynkę, Lily. Sierota, co naturalne, żywi wobec swej wybawicielki ogromną wdzięczność, a z racji tego, że nie za bardzo ma się dokąd udać, postanawia ruszyć w ślad za kobietą, której zawdzięcza życie.

I tu natrafiamy na poważny zgrzyt: Shadwen wszystkie swoje karty wykłada od razu na stół. Gra przez cały czas jest praktycznie taka sama, utrzymana w jednakowym tempie i z niezmieniającym się zbiorem (niewielkim, dodajmy) rzeczy do zrobienia. Kolejne etapy nie zmuszają nas do opracowywania bardziej wymyślnych rozwiązań, nie wprowadzają prawie niczego nowego. Wystarczy ta jedna sztuczka opanowana na samym początku, by przejść kampanię od A do Z. Mocno pomaga w tym wspomniana wcześniej sztuczna inteligencja. Strażnicy albo nie dowidzą, albo zwyczajnie nie chcą widzieć Lily (na główną bohaterkę mają za to wytężone zmysły). Ta bezczelnie przemyka między nimi lub staje z nimi twarzą w twarz, po czym cofa się do swojej kryjówki. Alarmu to jednak nie wszczyna. Czyżby to była metoda Frozenbyte na zamaskowanie ewentualnych niedostatków w zakresie sztucznej inteligencji samej dziewczynki?

Sama relacja obu dam również nie spełnia nadziei, jakie można w tym aspekcie pokładać. Nie jest ona w żaden sposób budowana, nie ma tu jakichkolwiek zwrotów, uniesień, kłótni, zawiązywania się na naszych oczach nici porozumienia, nie ma prawie niczego. Są tylko krótkie dialogi prezentowane w trakcie wczytywania kolejnych poziomów. Lily zadaje pytania, Shadwen na nie odpowiada - nic, co mogłoby trafić do kanonów literatury. Krótkie opowiastki głównej bohaterki nie porywają. W pewnym momencie jej małoletnia towarzyszka mówi o tym, że chętnie wysłuchałaby jakichś interesujących opowieści. Szkoda, że przez całą grę nie jest nam dane tego doświadczyć. Czarę goryczy przelewa zakończenie. Nie jest tak jak chociażby w Dishonored, gdzie koniec jest efektem naszego stylu gry - brutalnego lub nieszkodliwego - przez całą kampanię. Tu o wszystkim decydujemy jednym kliknięciem. Zdecydowanie nie tak to powinno wyglądać.

Akcja Shadwen osadzona jest w średniowieczu i do tej epoki nawiązują też niestety rozwiązania techniczne. Od strony wizualnej można było się spodziewać dużo więcej po twórcach urokliwego Trine. Poziomom brakuje błysku, głębi i zwyczajnego dopracowania. Mimika twarzy nie istnieje, a animacje bywają wręcz komiczne. Mechanika wystrzeliwania liny i zderzania się z obiektami wygląda, jakby była we wczesnej fazie alfa - pełno tu niedopracowań, przez co rozgrywka bywa frustrująca, a my jesteśmy zmuszeni do cofnięcia czasu, by spróbować wykonać daną czynność jeszcze raz, a potem jeszcze raz i jeszcze... Frozenbyte nie starczyło być może czasu, być może budżetu, a być może umiejętności, by dopracować swój tytuł. Efekt jest niestety zasmucający, niezależnie od przyczyny.