Recenzja gry The Falconeer. Leecciiiiiimmmyyyy!

Wiem natomiast, co sprawiło, że przy dłuższych sesjach czułem znużenie. Jeśli szukacie naprawdę złożonych, unikatowych misji, które zapadną wam w pamięć, to trafiliście pod zły adres. The Falconeer jest w tym aspekcie bardzo przewidywalne. Wielokrotnie odnosiłem wrażenie, że robię wciąż to samo zadanie. Raz za razem. O tym, że jest inaczej, uświadamiały mnie niezbyt odkrywcze i mało angażujące dialogi, a także cyfry rzymskie pojawiające się na ekranie z wytycznymi danego questa. Czy to oznacza, że odradzam granie w The Falconeer? Absolutnie nie.

Sokolnikiem być!

Zacznijmy może od tego, z czym tak naprawdę mamy do czynienia. Kojarzycie może Crimson Skies? Tak? Świetnie, to już praktycznie jesteście w domu. The Falconeer ma z tą serią wiele wspólnego. Recenzowana produkcja jest bowiem zręcznościową strzelanką, której akcja toczy się jedynie w powietrzu. Nie zasiadamy tu jednak za sterami myśliwców czy jakichkolwiek innych maszyn bojowych, gdyż jesteśmy sokolnikami. Liczba mnoga jest jak najbardziej na miejscu, bo wcielamy się w kilka różnych postaci, które szybują na ptakach wojennych, by walczyć o przyszłość The Great Ursee. To właśnie w tym wyimaginowanym, składającym się z niezliczonych wysp świecie rywalizują ze sobą rozmaite frakcje.

The Falconeer nie jest jakoś szczególnie skomplikowane, bo możemy latać z normalną prędkością, hamować, a także nurkować, co pozwoli nam na załadowanie paska, który z kolei umożliwi szybsze poruszanie się i wykonywanie beczek (w ten sposób unikniemy wrogich pocisków). A jednak samouczek zaprojektowano tak, że początkowo czułem się… może nie przytłoczony, ale zagubiony. Nie ogarniałem, jak działają mechaniki.

Szczególnie problematyczne w The Falconeer okazało się skupianie kamery na przeciwniku. Bo można ją po prostu zablokować, śledzić nieprzyjaciela, a także skorzystać z opcji zaznaczenia celu podrzędnego. Poza tym z czasem dołącza do nas skrzydłowy, czyli kompan SI. Chcąc wydać mu polecenie zaatakowania określonego intruza musimy najpierw zaznaczyć go, wydać rozkaz, a dopiero potem skupić kamerę na przeciwniku, z którym to my chcemy się rozprawić.

The Falconeer jest trochę jak instrukcje dodawane do artykułów gospodarstwa domowego, z których wynika, że nawet zrobienie kawy w nowo zakupionym ekspresie może nastręczyć trudności, a tak naprawdę jest banalnie proste. Kiedy jednak już przyzwyczaimy się do sterowania i poznamy wszystkie zasady gry, to będziemy się naprawdę dobrze bawić. To między innymi oczywiście za sprawą bardzo udanej mechaniki strzelania. Walka jest istotnym elementem The Falconeer i jako takiemu poświęcono jej najwięcej uwagi. Widać to na każdym kroku.

Nie oznacza to jednak, że w The Falconeer da się grać dłużej niż przez kilkadziesiąt minut. W jednej sesji to jest maksimum. Głównie dlatego, że zadania, jak już wspomniałem, nie są zbyt pomysłowe. Ot, lecimy do punktu A, by w punkcie B dowiedzieć się, że nic tu nie ma, więc udajemy się do C, gdzie coś niszczymy, a następnie wracamy do bazy. Czasem kogoś eskortujemy, innym razem pomagamy w uporaniu się z zagrożeniem, częściej jednak działamy po prostu w pojedynkę. Nic odkrywczego. Ale mimo wszystko chce się do tej gry wracać.