Komiksy: "Asteriks i Przyjciele", "Inu-Yasha: Baśń z feudalnych czasów" - tom 9, "Brzoskwinia" - tom 11 i 12

Nietypowe peregrynacje Asteriksa i Obeliksa

Kogóż tu jednak nie ma... Ujrzymy kontrowersyjną laurkę od Midama, zobaczymy opowieści w wykonaniu Mouriera i Arlestona, Baru, Rosińskiego i Van Hamme, Manary, Bertrana, Turfa, Tibeta, Forgesa, Tarquina i Arlestona... Słowem, czego tylko dusza zapragnie, pełny przegląd popularnych rysowników i scenarzystów.

Na uwagę zasługują jeszcze Galatyna Beltrana (ze względu na stronę graficzną); Wszystkie drogi prowadzą do Rzymu Brösella (ze względu na pomysł odjechany niczym karawan w serduszka); sentymentalny, filozoficzny Wielki kocioł Cuzora; jak również Zamczyska i Galowie Tarquina i Arlestona (rozbrajający pomysł).

Inne opowieści, niestety, nieco rozczarowują. Jednakże czytelnicy i czytelniczki mają różnorakie gusta, każdy więc na pewno znajdzie tu coś dla siebie.

Plusy: + różnorodność stylów graficznych + różnorodność pomysłów + ciekawy projekt sam w sobie Minusy: - nierówność poziomu prac

Rysunki: Praca zbiorowa Scenariusz: Praca zbiorowa Tytuł: Asteriks i Przyjaciele Przekład: Marek Puszczewicz Wydawnictwo: Egmont, 2007 rok Wydanie: oprawa twarda, kreda, kolor, 64 str. Cena: 29,90 zł

Cały czas w drodze

W owym tomie Kagome znów czuje się rozdarta pomiędzy swym światem a tym, do którego skierował ją los, Inu-Yasha ma problem z ludzką częścią swej natury, bohaterowie spotykają tajemniczego pustelnika o jakże uroczym imieniu Brzoskwinek, na ich drodze pojawi się też młoda tępicielka demonów.

Niestety, jak zwykle, nie można pozbyć się zastrzeżeń odnośnie do strony graficznej. Część rysunków ciężko by określić mianem „czytelnych” nawet przy najszczerszych chęciach, a część jest po prostu brzydka (i przypomina raczej wprawki treningowe niż w pełni gotowy produkt). Niektóre postacie są do siebie tak podobne (szczególnie twarze z wielkimi oczami, okolone niezwykle długimi włosami), że gdy występują w sąsiednich kadrach, potrzeba chwili namysłu, aby stwierdzić, z kim właściwie mamy teraz do czynienia.

Plusy: + cały czas coś się dzieje + kilka ciekawych pomysłów + kilka dowcipnych sytuacji i dialogów Minusy: - infantylizm - niezbyt udana strona graficzna

Rysunki: Rumiko Takahashi Scenariusz: Rumiko Takahashi Tytuł: Inu-Yasha: Baśń z feudalnych czasów, tom 9 Przekład: Monika Nowakowska Wydawnictwo: Egmont, 2007 rok Wydanie: oprawa miękka, offset, 184 str. Cena: 17 zł

Różowej (mango)noweli ciąg dalszy

Twór Miwy Uedy poraża psychologiczną tandetą, serwuje nam przerysowane problemy dojrzewającej, targanej tyleż namiętnościami, co romantycznymi porywami nastolatki – już w zasadzie nie dziecka, ale do kobiety to jeszcze droga daleka. Wszystko to jest sztuczne, płytkie, a zarazem przejaskrawione niczym najkoszmarniejszy rodzaj telenoweli. Owa „mangonowela” zdaje się tym gorsza, że ewidentnie skierowano ją do dorastających osób, głównie dziewcząt, ale przynajmniej w Japonii niejedno stworzenie płci męskiej też po takie produkty sięga.

I co otrzyma taka osoba? Koszmarne stereotypy, odmóżdżający, plastikowy, różowy świat rodem z reklamówek o Barbie i Kenie, gdzie najważniejsze są rywalizacja ze „złą dziewczyną”, która z bliżej nieokreślonych powodów chce zniszczyć bohaterkę, oraz „duszne bicie serca” powodujące, iż dziewczę zachowuje się względem obiektu swych uczuć niczym ostatnia kretynka. Dodajmy dla równowagi, że amant także przypomina rasowego idiotę, jak na Kena przystało. Osoba taka może się dowiedzieć, że psychiczne katowanie się w związku z kimś, kto tak naprawdę wolałby być z kimś innym, to wprost znakomity pomysł. Wszystko w imię miłości i walki o ukochanego.

Co do strony graficznej – dość rzec, iż nie jest to dzieło, ale przynajmniej można przeglądać owe komiksy bez lęku, że za chwilę wyskoczy nam przed oczy jakiś szczególny potworek. Niektóre rysunki charakteryzują się naprawdę ładną kreską (choć można mieć zastrzeżenia co do nadmiernego podobieństwa twarzy postaci, lecz to typowy problem wielu autorów mang lub - jak kto woli – ich czytelników). Natomiast okładki są po prostu obrzydliwe. A zwłaszcza tom 12-ty epatuje koszmarkiem, który kojarzy się wręcz z pornografią dla pedofili.

Plusy: + część rysunków charakteryzuje się ładną kreską + ociupina dydaktycznych aspiracji Minusy: - obrzydliwe okładki (zwłaszcza tomu 12-tego) - lansowanie potwornych stereotypów - przerysowanie, sztuczność, płytkość (słowem: porażająca „telenowelowatość”)

Rysunki: Miwa Ueda Scenariusz: Miwa Ueda Tytuł: Brzoskwinia, tom 11 i 12 Przekład: Zbigniew Kiersnowski Wydawnictwo: Egmont, 2007 rok Wydanie: oprawa miękka, offset, 2 x 168 str. Cena: 2 x 19 zł