Nie wszędzie dopisuje pogoda w ten majowy weekend, więc w tę niedzielę adekwatna będzie animacja mroczniejsza od zwykle opisywanych w tym cyklu.
Mima zdobyła sławę dzięki grupie wokalnej CHAM. W pewnym momencie postanowiła jednak zostawić karierę muzyczną i poświęcić się aktorstwu. Niestety, ta decyzja spowodowała niezadowolenie wśród wielu fanów. Zaczęła otrzymywać niepokojące listy, niedługo później okazało się, że ktoś podszył się pod nią i założył w jej imieniu stronę internetową oraz blog.
Sytuacja jest tym gorsza, że pierwszym serialem, do którego Mima zostaje zaangażowana, jest kryminał Double Bind. Jest to produkcja bardzo dorosła, w której aktorka zrywa ze swoim dotychczasowym wizerunkiem niewinnej dziewczynki. Szybko prowadzi to do zdecydowanie poważniejszych konsekwencji niż tylko coraz bardziej niepokojące wpisy na "jej" blogu - ludzie związani z tym serialem stają się ofiarami brutalnych morderstw.
Perfect Blue można określić jako thriller psychologiczny. Wpisuje się w długą tradycję mrocznych filmów eksplorujących ciemne strony życia kobiecej bohaterki - od Wstrętu Polańskiego przez Mulholland Drive Lyncha aż po Czarnego Łabędzia Aronofsky'ego. Przy okazji tego ostatniego warto wspomnieć, że w filmie Requiem dla Snu pojawiła się scena wyraźnie inspirowana japońską animacją. W późniejszych wywiadach Aronofsky również wspominał, że pewne podobieństwa między Perfect Blue i Czarnym Łabędziem nie są dziełem przypadku.
W tym anime sceny z życia bohaterki nieustannie mieszają się z jej snami, rzeczywistością kreowaną przez jej internetowego prześladowcę oraz fabułą serialu, który pełen jest analogii do faktycznych wydarzeń. Wielopoziomowość urojeń może oszołomić widza, co wydaje się być w pełni zamierzone. Jednocześnie film nie gubi się w swojej zagmatwanej narracji, nie widać tu przypadkowości. Takie zbudowanie fabuły uważam za spore osiągnięcie.
Bardzo pozytywnie odznacza się ścieżka dźwiękowa filmu. Obecna muzyka to przede wszystkim połączenie dynamicznych, elektronicznych dźwięków z samplami wokalnymi. W wypadku produkcji będącej na pograniczu thrillera i horroru udźwiękowienie jest niezwykle ważne, i w tym wypadku doskonale pomaga w budowaniu atmosfery. Również strona wizualna zdecydowanie do mnie przemawia - podobnie jak udźwiękowienie, ta sfera jest skutecznie wykorzystywana w celu oddania zagubienia bohaterki.
Perfect Blue zwraca również także swoim ukazaniem japońskiego show-biznesu. Podczas gdy na Zachodzie girlbandy straciły na popularności, i w zasadzie po rozpadzie Spice Girls nie mieliśmy do czynienia z żadną grupą, która urosłaby do rangi fenomenu, w Kraju Kwitnącej Wiśni zespoły tego typu cieszą się niesłabnącą popularnością, niespotykaną nigdzie indziej. Bardzo ważna przy tym jest sprawa wizerunku. By utrzymać obraz niewinnej nastolatki piosenkarki zobowiązane są do abstynencji od alkoholu i używek, a także seksualnej.
By zobrazować zakres tej fiksacji na punkcie wizerunku warto wspomnieć o sytuacji związanej z jedną z członkiń popularnej grupy AKB48. Po tym, jak została przyłapana przez paparazzo na opuszczaniu mieszkania innego celebryty, zmuszona została do obcięcia swoich włosów i publicznych przeprosin. W świetle tej obsesji na punkcie nieskazitelnego wizerunku łatwiej zrozumieć wydarzenia, które miały miejsce w filmie.
Warto zaznaczyć, że w przeciwieństwie do wcześniej przeze mnie opisywanych anime Perfect Blue absolutnie nie nadaje się dla młodszych widzów. W filmie pojawia się dużo nagości, jak i również przemocy. Perfect Blue jest bardzo dosłowne w ukazywaniu brutalnych scen. Obecny jest również wciąż wzbudzający dużo kontrowersji motyw przemocy seksualnej. Nie każdy akceptuje takie treści w utworach, dlatego też wolę z góry o tym ostrzec.
Perfect Blue jest pozycją, którą mogę zdecydowanie polecić, szczególnie fanom wcześniej wymienionych w tekście twórców. Jak się można domyślić, jest to jednak tytuł dosyć ciężki gatunkowo, w związku z czym nie jest to film dla każdego i nie na każdą sytuację. Mimo to - zdecydowanie warto zaryzykować.
