A już szczególnie ważne jest to podczas zawodów MotoGP. Moc, jaką dysponują startujące w nich dwukołowce, jest po prostu ogromna. Przyspieszenie dosłownie wyrywa nas do przodu, prędkości dochodzą w najwyższej klasie do 340 kilometrów na godzinę. Do tego nawet lekko za mocno odkręcona w czasie skrętu manetka powoduje uślizg tylnego koła, a w większości przypadków kończy się to piruetem na torze. To właśnie podczas manewru skrętu ma miejsce największa ilość wypadków na torach... Zbyt duża prędkość, zbyt dużo gazu, za duży kąt skrętu, za mocne "położenie" motocykla – i już jesteśmy na ziemi. Zresztą jeśli chcecie sobie to lepiej wyobrazić, zachęcamy Was do wyszukania na serwisach z filmami pozycji traktujących o wyścigach w MotoGP.
A tymczasem wracamy do głównego bohatera dzisiejszego artykułu. Jak już powiedzieliśmy sobie ostatnio, w zawodach ścigają się motory podzielone na trzy kategorie: te do 125 centymetrów pojemności, do 250 centymetrów pojemności oraz do 800 centymetrów pojemności. Najsłabsza z tych klas to tzw. pierwszy krok w MotoGP i w niej młodzi kierowcy mają szansę nabyć niezbędnego doświadczenia. Dolna oraz górna granica wiekowa to piętnaście oraz dwadzieścia osiem lat. Można więc powiedzieć, że spora moc oddawana jest w ręce bardzo młodych kierowców – tym bardziej, że już rok później mogą przesiąść się na motocykle klasy 250 cm, a w wieku osiemnastu lat zacząć startować w najbardziej prestiżowej klasie MotoGP. 
Do tego wytyczone są bardzo dokładne granice wagowe dla każdej grupy. W 125 motocykl wraz z kierowcą musi ważyć minimum 136 kilogramów. W 250, niezależnie od ilości cylindrów, dolna granica to 100 kilogramów. Natomiast w MotoGP jest już to bardziej zróżnicowane. Oto poszczególne granice wagowe dla motocykli: jedno- lub dwucylindrowych – 133; trzycylindrowych – 140,5; czterocylindrowych – 148; pięciocylindrowych –155,5; sześciocylindrowych – 163 kilogramy. Z tym, że aktualnie wszystkie ze startujących maszyn mają cztery cylindry. 
W każdym motorze zawarte są najnowsze rozwiązania, które też jednocześnie podczas wyścigów przechodzą swego rodzaju test. Części z nich, zarówno jak i startujących motorów, nie można kupić w normalnej sprzedaży, a taką maszyną nie można byłoby się poruszać po drogach publicznych. Podobnie bowiem jak w F1, budowane one są na potrzeby wyścigów. Chociaż nie da się ukryć, że to właśnie na nich testowane są rozwiązania, które później nierzadko możemy zobaczyć w motocyklach poruszających się po naszych drogach. 
Moc tych monstrów jest naprawdę wielka. Motocykle startujące w MotoGP dysponują 200 – 240 końmi mechanicznymi, co w najgorszym wypadku daje 1,35, a w najlepszym – 1,62 konia mechanicznego przypadającego na jeden kilogram masy. Wyobrażacie sobie, jaka to jest siła? Oczywiście równie dobre muszą być hamulce, ponieważ jakoś trzeba takiego rozpędzonego potwora zatrzymać. To zadanie przypada cztero- lub sześciotłoczkowym tarczom hamulcowym, wykonanym z karbonu o średnicy aż 320 mm.
A teraz krótko przedstawimy Wam trzech najważniejsze ze współzawodniczących ze sobą w Moto Grand Prix rywali.
Ducati Desmosedici
Typ silnika: Czterosuwowy, czterocylindrowy
Pojemność skokowa: 799 cm
Moc: 230 KM 
Ducati Desmosedici zadebiutowało w 2002 roku, kiedy to włoska marka po około 50 latach nieobecności na sportowej scenie zdecydowała się na powrót pod postacią Ducati Marlboro Team. W startowym sezonie zespół zgarnął swoje pierwsze zwycięstwo w wyścigu, a za kierownicą siedział wtedy Loris Capirossi. Maszyna była cały czas rozwijana, aż w sezonie 2007 stała się najszybszym motocyklem na prostych w stawce. Sam Valentino Rossi przyznał wtedy, że jego Yamaha po prostu nie będzie mogła rywalizować z Desmosedici GP7 na prostych. W tym też sezonie Casey Stoner właśnie na siódmej wersji tego motocykla zdobył tytuł mistrza, i to aż na cztery wyścigi przed końcem sezonu! W obecnym sezonie Stoner musiał zadowolić się "jedynie" drugim miejscem. O tę samą pozycję walczy zespół Ducati w klasyfikacji konstruktorów.
W przyszłym sezonie, na przygotowywanym już Ducati Desmosedici GP9, zasiądzie obok Stonera mistrz z sezonu 2006, czyli Nicky „Kentucky Kid” Hayden, zajmując tym samym miejsce Marco Melandriego, który to z kolei przejdzie do zespołu Kawasaki. Z taką dwójką kierowców oraz takim motocyklem Ducati Marlboro Team zdecydowanie będzie najgroźniejszym zespołem przyszłego sezonu. Valentino Rossi musi być bardzo uważny.
Yamaha YZR-M1
Typ silnika: Czterosuwowy, czterocylindrowy
Pojemność skokowa: 799 cm
Moc: 210 KM
Prędkość maksymalna: około 320 km/h
Japoński koncern – gigant założony w 1897 roku przez Torakusu Yamahę – zajmuje się wieloma dziedzinami rynku przemysłowego i w wielu z nich ma silną pozycję. Motocykle produkuje od 1955 roku, kiedy to powstała Yamaha Motor Company. Obecnie oprócz dwukołowców produkuje także skutery, skutery wodne i śnieżne czy wózki golfowe. Sportowe motocykle Yamahy przeznaczone na sprzedaż dla normalnych konsumentów uważane są za jedne z najlepszych w swojej klasie. Modele YZF-R6 oraz YZF-R1 oferują ogromną moc i piękną sylwetkę, czym zaskarbiły sobie wielką popularność.
Yamaha ma długą historię startów w serii MotoGP, a pierwsze Mistrzostwo Świata na motocyklu tej właśnie firmy zdobył w 1975 Giacomo Agostini, przerywając tym samym siedemnastoletnią (!) dominację na tym polu marki MV Agusta. Dwa złote okresy Yamahy w MotoGP to lata 1978 – 1980, kiedy to maszyny dosiadał Kenny Roberts i zdobył trzy mistrzostwa z rzędu, oraz 1989 – 1992, kiedy to zanotowano najdłuższy – czteroletni – okres końcowych zwycięstw na tych motorach. Mistrzami byli wtedy Eddie Lawson ('89) oraz Wayne Rainey ('90 – '92). Ostatnimi laty marka znowu zalicza bardzo udane sezony w lidze MotoGP.
Yamaha YZR-M1 zadebiutowała w sezonie 2002. Dzięki temu modelowi rozpoczęła się aktualna fala tryumfów japońskiej marki, którą zapoczątkowało zwycięstwo w klasyfikacji generalnej konstruktorów sezonu 2002. Dwa lata później Valentino Rossi, przechodząc z fabrycznego zespołu Hondy do Yamahy, dwa razy z rzędu został na tym właśnie motocyklu Mistrzem Świata. Rossi miał spore szanse na trzeci z rzędu tytuł na modelu M1, lecz zostały one zaprzepaszczone przez fatalny upadek w ostatnim wyścigu sezonu 2006, czym oddał zwycięstwo Nicky'emu Haydenowi. Jednak w kończącym się właśnie sezonie 2008 Yamaha nie dała szans przeciwnikom. Valentino po raz ósmy sięgnął po tytuł mistrza, a japońska marka wygrała w klasyfikacji konstruktorów, wyprzedzając w obecnej chwili o prawie sto punktów Ducati, będące drugim w rankingu.
Honda RC212V
Typ silnika: Czterosuwowy, czterocylindrowy
Pojemność skokowa: 799 cm
Moc: 240 KM
Prędkość maksymalna: około 330 km/h
Honda Motor Company jest firmą specjalizującą się w motoryzacji – i chodzi tu zarówno o produkcję całych aut, jak i poszczególnych ich podzespołów oraz wielu innych pojazdów, takich jak chociażby quady, skutery czy oczywiście motory. Honda Racing Corporation, czyli oddział zajmujący się sportem motocyklowym, został formalnie utworzony w 1982 roku, choć Honda w wyścigach była obecna już znacznie wcześniej. Pierwsze mistrzostwa na motocyklach tej marki już w 1961 roku w klasach 125 oraz 250 zdobył Mike Hailwood – jedna z legend MotoGP. Pierwsze mistrzostwo w najwyższej z klas – wtedy jeszcze 500cm, na Hondzie NS500 – zdobył w 1983 roku Freddie Spencer. Od tego czasu marka ta jest jedną z najważniejszych wśród firm produkujących motocykle używane do wyścigów. 
Najlepszy wyniki motocykli Hondy to sześć mistrzowskich tytułów z rzędu w latach 1994 – 1999 (z czego aż pięć zdobył Michael Doohan) oraz kolejne trzy po rocznej przerwie, które zdobył Valentino Rossi. Gdyby nie sezon 2000, w którym tryumfował Kenny Roberts na Suzuki, byłby to wynik dziesięciu tytułów z rzędu. No cóż – było blisko. Ostatnie mistrzostwo dla fabrycznego teamu Hondy zdobył w 2006 roku Nick Hayden.
Oczywiście tak dobre wyniki są zasługą świetnych motocykli. Najpierw w latach 90. była to Honda NSR500, która absolutnie zamiatała w swojej klasie przez kilka sezonów, by w końcu w 2002 roku zostać zastąpiona przez model RC211V. Świetne właściwości jezdne oraz osiągi zarówno w zakrętach, jak i na prostej pozwoliły kierowcom na spore sukcesy. Oprócz dwóch mistrzostw świata zdobytych na tym motorze przez Valentino Rossiego ('02, '03) dzięki niemu Honda także trzy razy z rzędu wygrała pierwsze miejsce w klasyfikacji konstruktorów. To także na tym motorze zwyciężył Nicky Hayden w sezonie 2006.
RC212V to aktualny model, który debiutował w sezonie 2007. Niestety, nie udało się na nim obronić tytułu mistrza Nicky'emu, za to w tym sezonie, siedząc właśnie za sterami tego motocykla, trzecie miejsce w końcowej klasyfikacji zapewnił sobie Daniel Pedrosa. Drugi kierowca zespołu Repsol Honda – Hayden – już w ten weekend będzie walczył o piątą pozycję; natomiast Honda o drugie miejsce w klasyfikacji konstruktorów. Za to miejsce Amerykanina zajmie będący aktualnie na piątym miejscu Włoch Doviziosio, który także w tym momencie dosiada Hondy RC212V, ale zmieni w przyszłym sezonie swój zespół na fabryczny team Hondy. To właśnie na rozwiązaniach testowanych w MotoGP zbudowany został jeden z najpopularniejszych motocykli sportowych świata, Honda CBR występująca w wersjach 125, 600 oraz 1000 cm sześciennych pojemności.
Przyszły sezon zapowiada się więc bardzo ciekawie. O zwycięstwo walczyć będzie Ducati, dysponujące najszybszym motocyklem oraz dwoma niedawnymi mistrzami świata, z Yamahą z tegorocznym mistrzem Rossim na pokładzie i Hondą, dysponującą dwójką dobrych kierowców. Skoro jesteśmy już przy kierowcach, zapraszamy Was do lektury jutrzejszego tekstu, traktującego właśnie o najlepszych z najlepszych zawodników w lidze MotoGP. A tymczasem dziękujemy za przeczytanie artykułu. 
W przyszłym sezonie, na przygotowywanym już Ducati Desmosedici GP9, zasiądzie obok Stonera mistrz z sezonu 2006, czyli Nicky „Kentucky Kid” Hayden, zajmując tym samym miejsce Marco Melandriego, który to z kolei przejdzie do zespołu Kawasaki. Z taką dwójką kierowców oraz takim motocyklem Ducati Marlboro Team zdecydowanie będzie najgroźniejszym zespołem przyszłego sezonu. Valentino Rossi musi być bardzo uważny. 
