inFamous: First Light - recenzja

Tym razem dane jest nam pokierować Abigail Walker, znaną lepiej jako Fetch, którą mieliśmy okazję już poznać w Second Son. Tam grała jedną z ciekawszych ról drugoplanowych, dlatego też dobrą decyzją ze strony twórców było powierzenie jej roli głównej w First Light. Tym bardziej, że mamy okazję poznać przeszłość dziewczyny dysponującej neonową mocą.

Fetch w tych czasach żyje a ulicy wraz ze swoim bratem Brentem i utrzymuje się głównie z rabunków. Nie afiszuje się ze swą neonową mocą, dzięki czemu pozostaje niezauważalna dla policji i służb D.O.Z. Brent namawia jednak naszą bohaterkę do jeszcze ostatniego rabunku, by żyło się lepiej. Pech chce, że splot wydarzeń sprawia, iż Brent zostaje porwany, a Fetch próbując ratować swego brata ujawnia swą moc i ściąga na siebie wzrok wszystkich sił bezpieczeństwa (i nie tylko) w Seattle.

Fetch od samego początku dysponuje wyłącznie mocą neona, co wcale nie oznacza, że jest nudno. W trakcie rozgrywki cały czas rozwijamy nadnaturalne zdolności superbohaterki, dzięki czemu możemy nie tylko poruszać się z zawrotną prędkością światła, eliminować wrogów jednym strzałem celując w czułe punkty, "zamrażać" ich na kilka sekund w powietrznych neonowych obłokach czy w końcu użyć tzw. osobliwości, która kumuluje wszystkich wrogów z pola widzenia Fetch, by następnie dokonać wielkiej eksplozji, z której wrogowie nie mają szans wyjść cało.

Bolączką są także powtarzalne misje, co jak na cztery godziny rozgrywki nie jest powodem do chluby dla twórców. Seria inFamous nigdy pod tym względem nie przodowała, zatem First Light oferuje nam z jednej strony gonienie za Rosjanami i pokazywanie im pełni naszej mocy, by za moment odpierać ich ataki. Możemy jeszcze liczyć na przejażdżki na dachu furgonetki i eliminowanie wrogich pojazdów (to akurat najfajniejsza część gry), by za chwilę znacznie spowolnić tempo i stać nieruchomo w odsłoniętym dla snajperów miejscu atakując snajperką niczego nieświadomych żołnierzy D.O.Z. (to akurat najnudniejsza część gry).

Czas gry wydłużają jeszcze dodatkowo starcia na arenach Curdun Cay Station, gdzie mierzymy się z kolejnymi falami wrogów, co z jednej strony wprowadza znacznie więcej dynamiki do gry niż główna kampania, ale z drugiej, w późniejszych fazach robi się zbyt chaotycznie. Jeśli jednak ktoś lubi tego typu rozgrywkę i pięcie się w górę światowej drabinki, będzie zadowolony. Tym bardziej, jeśli na dysku ma zainstalowaną podstawkę, dzięki czemu na arenie można grać także Delsinem dysponującym wszystkimi swoimi mocami.