Recenzja filmu Meg 2: Głębia. Jason Statham przeskakuje rekina

Mój przyjaciel rekin

Pierwsza część The Meg nie była dobrym filmem. Napisany na kolanie scenariusz, papierowi bohaterowie, historia pełna dziur i głupot, a na domiar złego kiepskie efekty specjalne, które bardziej żenowały, niż zachwycały. Ale jakimś cudem wielki prehistoryczny rekin i Jason Statham wystarczyły, aby film zarobił ogromne pieniądze. Widzowie wydali więc werdykt, że amerykańsko-chińska koprodukcja przypadła im do gustu i chcą więcej takich filmów. Zapowiedź stworzenia kontynuacji nie mogła więc dziwić i po pięciu latach Meg 2 wreszcie zadebiutował w kinach. Bez większej promocji, bez większych oczekiwań i nadziei Jason Statham znów wyrusza, aby zgładzić kilka potężnych stworzeń i sam się sobie dziwię, ale muszę przyznać, że tym razem jest porywająco, emocjonująco i zabawnie. Czyli tak, jak powinno być już za pierwszym razem.

Minęło kilka lat od pierwszej walki Jonasa Taylora (Jason Statham) z megalodonem. Mężczyzna pracuje dla Jiuminga (Jing Wu), który bada niedostępną wcześniej dla ludzkich obserwatorów głębie i hoduje jednego z megów. Wspólnie wyruszają w kolejną ekspedycję, odkrywając naturalne miejsce zamieszkania prehistorycznych rekinów. Na pokładzie jednej z łodzi znajduje się nastoletnia Meiying Zhang (Shuya Sophia Cai), córka zmarłej Suyin, która podobnie jak jej matka, ciekawa jest świata skrywanego w głębinach oceanów. Nieoczekiwanie pod wodą znajdują się również pracownicy prywatnej firmy wydobywczej, powodując podwodną eksplozję, która niszczy batyskafy Jasona i Jiuminga. Załoga obu statków musi ruszyć do pobliskiej stacji, zanim megalodony zrobią sobie z nich przekąskę. To jednak dopiero początek wielkich problemów, których rozwiązaniem zajmie się Jonas i reszta ekipy.

Meg 2: Głębia nie wstydzi się swojej niepoważnej konwencji. Gdy pierwszy film próbował nieporadnie to tuszować, tak przy drugim twórcy już byli w pełni świadomi, jaki film tworzą. Zmiana ta okazała się kluczowa dla sukcesu drugiego filmu, który nie oszukujmy się, ale wielokrotnie „przeskakuje rekina” i robi to w doskonałym stylu. Produkcji zdecydowanie bliżej do takiej Piranii 3D niż Szczęk, ale nie ma w tym nic złego, gdy twórcy odpowiednio potrafili to wykorzystać. Epickich momentów zaprzeczających wszelkim prawom fizyki jest tu więc na pęczki, a co kolejny to lepszy. Nadal bywa głupio i niedorzecznie, ale tym razem uczyniono z tego bezdyskusyjny atut, dzięki któremu Meg 2 ogląda się z bananem na twarzy.

Twórcy puszczają więc wszelkie hamulce w finale, gdzie Jonas i jego drużyna muszą uratować plażowiczów na Wyspie Frajdy. Akcja jest do granic możliwości przesadzona, wprowadzenie kolejnych przeciwników ma tyle samo sensu, co ucieczka przed megalodonem na skuterze wodnym, a bohaterowie przełamują liczne schematy, czyniąc z tego komediową sztukę. Meg 2: Głębia dostarcza mnóstwo rozrywki, rzecz jasna o ile kupicie tę stylistykę, której bliżej do superbohaterskiego kina, niż poważniejszych akcyjniaków. Nieoczekiwanie seria staje się miłą alternatywą dla Szybkich i wściekłych, pozbawioną nadęcia, niepasującej powagi i wiecznie naburmuszonego Vina Diesela, który z góry skazany jest na porażkę przy szelmowskim uśmiechu Jasona Stathama.