Recenzja GRID Legends - gdy do podium jest za daleko...

Można powiedzieć, że fani gier wyścigowych mogą mieć naprawdę spore powody do zachwytów. Nie licząc ubiegłorocznych premier okazuje się bowiem, że w ciągu jednego tygodnia odbywają się aż trzy duże premiery związane z tym gatunkiem i jedną z nich jest GRID Legends – kolejna odsłona dobrze znanej serii Codemasters, która co prawda miała swoje wzloty i upadki, ale nadal w pamięci graczy jest wspominana jako jeden z jaśniejszych punktów jeśli chodzi o świat gier wyścigowych.

Seria TOCA oraz późniejsza ewolucja w postaci TOCA Race Driver to piękna wyprawa do czasów, gdy aspekty graficzne często nadrabiała wysoka grywalność. Z kolei Race Driver: GRID, gdyby tak podkręcić nieco tekstury oraz rozdzielczość broni się świetnym trybem kariery oraz możliwością rozegrania wyścigu na torze w Le Mans w symulacji 24-godzinnego wyścigu. Zresztą, kto pamięta pojedynek Nathana McKane’a z „naszym kierowcą” na Koenigseggi ten wie, jak wymagający to był przeciwnik. GRID Autosport natomiast był jedną z pierwszych gier oferujących dodatkową aktualizację rozdzielczości wyświetlanych tekstur, co jak na tamte czasy potrafiło robić wrażenie i robiło. Zwłaszcza pod kątem tego ile ten dodatek ważył. Po latach ciszy GRID powróciło w nieco innej, ale dobrze znanej formule. Mimo wszystko jednak w 2019 roku o grze było stosunkowo cicho, a i branżowe media odebrały ją z bardzo mieszanymi ocenami. Jedni chwalili za przystępność oraz efekty specjalne, a inni ganili za brak pomysłu na tryb kariery oraz dopracowany z różnym skutkiem model jazdy.

Czy GRID Legends będzie milowym krokiem w serii? Czy przywróci czasy świetności sprzed lat? Na oba pytania postanowione w tym momencie muszę ze smutkiem odpowiedzieć, że nie. Powiem więcej – momentami miałem nawet wrażenie, że seria zrobiła jeden krok wstecz.

“Drive to Survive”?

Jakiś czas temu mogliście przeczytać mój tekst związany z trybem „Driven to Glory” w GRID Legends. Dziś mogę powiedzieć coś więcej i właściwie to jedna rzecz, którą warto nadmienić na samym wstępie jest fakt, że tryb fabularny najnowszej gry od Codemasters jest zdecydowanie lepszy od tego, co zaserwowała nam ekipa od F1 w „Braking Point” do F1 2022.

Głównie dlatego, że czego by nie mówić o samej fabule (jest niesamowicie prosta i sztampowa), tak sam fakt wprowadzenia do tego świata żywych aktorów oraz wykorzystana technologia potrafią zrobić pozytywne wrażenie. Niektórzy momentami chcą aż za bardzo wcielić się w grane przez siebie role przez co trudno mówić o jakimkolwiek luzie i całość sprawia wrażenie aż za bardzo przerysowanej. Tu niestety gdyby tak zestawić Nathana McKane’a z Devonem Butlerem (antagonistą serii F1 od Codies), to prawdopodobnie ten drugi wykazałby się zdecydowanie większą charyzmą. Mimo wszystko jednak Ncuti Gatwa grający Valentina Mansiego z całej obsady wypada zdecydowanie najlepiej… i w sumie to dobrze, bo właściwie później będziemy musieli być przyzwyczajeni do jego obecności. Nawet, jeśli nie jest ona tak znacząca jak w “Driven to Glory”.

Kampanię fabularną GRID Legends należy jednak traktować jak sposób na zdobycie całkiem dobrego startu w trybie prowadzenia własnego zespołu. Dlaczego? Ponieważ za każdy rozegrany wyścig gracz otrzymuje całkiem sporą zaliczkę w gotówce, a to w połączeniu z brakiem konieczności wydawania kasy na ulepszenia pozwala zaoszczędzić na start w kolejnym etapie gry. Problem jednak jest taki, że tak właściwie jeśli nie interesuje was to, co dzieje się za kulisami GRID World Series… to szybko przeskoczycie te kilkadziesiąt etapów. O ile całość w fajny sposób zagaja temat „uniwersum GRID”, tak koniec końców nie sprawia, że z jakiegoś powodu chcę czegoś więcej. Dziwnie się to mówi w kontekście gry wyścigowej, ale mam wrażenie, że zamierzenie twórców było zupełnie inne.

A tak ostatecznie działa to w ten sposób „walnęło, walnęło… nie ma sensu drążyć tematu, jedziemy dalej”.

Co ciekawe, tryb fabularny jest również pewnym wprowadzeniem do tego, co ma miejsce w trybie prowadzenia zespołu. Nie oznacza to jednak, że jest to pewnego rodzaju rozszerzenie tego, co miało tam miejsce, a raczej wyjaśnienie „układu sił”, który w nim zastaniemy. Tu jednak zaczynają się porządne schody i problemy, z którymi GRID Legends średnio sobie radzi.

„All I want is grind, grind, grind…”

Tak właściwie podtytuł idealnie podsumowuje to, jak prezentuje się tryb kariery w GRID Legends. To, co można jednak oddać Codemasters to to, że rzeczywiście – w porównaniu z GRID z 2019 roku nie jest to jedna wielka tabelka z wyścigami, którą sobie musimy odhaczać, aby dotrzeć do wielkiego finału “The Gauntlet”. Tym razem wszystkie serie wyścigowe są pogrupowane na kategorie i żeby przejść o poziom wyżej (poziomy są cztery) musimy wygrać konkretną liczbę wydarzeń. Zadanie teoretycznie proste, bo rzeczywiście wystarczy wybrać to, co gracza interesuje, wykonać i mieć z głowy. Problem w tym, że część kategorii jest zablokowana koniecznością przejechania konkretnego wydarzenia z innej serii (np. specjalnej). Dodatkowo w przypadku wydarzeń związanych z konkretnym samochodem czy grupą wyścigową (np. GT) trzeba będzie przejechać trochę kilometrów, aby wskoczyć nim na kolejny poziom za nabite kilometry… co nie jest takie proste w przypadku chociażby serii Ginetta i trzeba jednak te wyścigi powtarzać bez względu na to, czy mamy tzw. Mechanical Pass (DLC, które dodaje mały mnożnik do wyrobionych kilometrów) czy nie.

I nie byłoby to nawet większym problemem gdyby konieczność jazdy konkretnym samochodem i ulepszania go związana była z faktem, że im dalej w las, tym trudniej walczyć z przeciwnikami na torze. Prawda jest taka, że bez względu na to, czy jeździłem samochodem ulepszonym czy nie… to i tak na poziomie Expert potrafiłem spokojnie wygrywać wyścigi z całkiem przyzwoitą różnicą do pierwszego miejsca. I niekoniecznie dlatego, że jestem tak dobry w gry wyścigowe – po prostu poziom trudności GRID Legends jest dość niski i schody zaczynają się dopiero na tym ostatnim, Legendarnym. Co prawda można utrudnić zabawę kombinując z ustawieniami kontroli trakcji czy ABS, ale mimo wszystko zdaję sobie również sprawę z tego, iż GRID Legends nie jest grą, która ma być symulatorem totalnym.

Ma sprawiać radość i frajdę z jazdy samochodami, które wiele osób kojarzy w wyścigów i nie tylko. Pod tym względem nie można nowej grze Codemasters zbyt wiele zarzucić. Samochody prowadzą się zdecydowanie lepiej niż w GRID z 2019 roku, o wiele lepiej radzą sobie również chociażby na tarkach czy w trudnych warunkach. Problem w tym, że gdyby się przyjrzeć ich statystykom oraz możliwościom rozwoju to tak właściwie różnice między nimi są zdecydowanie niewielkie nie licząc tych oczywistych związanych z marką i modelem. To trochę tak, jakby twórcy GRIDa załadowali do gry potężny Balance of Performance zrównując wszystkie samochody z każdej klasy pod kątem osiągów, aby nikt czasem nie wyskoczył przed szereg i liczyło się dostosowywanie małych szczegółów w ustawieniach tuningu. To może się spodobać chociażby tym, którzy lubią się bawić w trybach sieciowych, ponieważ co tu dużo mówić – jest chaos, jest różnorodnie i lepiej jest się zbyt mocno w tym aspekcie nie spinać.

Mimo wszystko jednak trochę miałem wrażenie, jakby Codemasters nie miało zbyt wielkiego pomysłu na tryb kariery w GRID Legends. W teorii to nadal odhaczanie kolejnych wyścigów, aby przeskoczyć przez poprzeczkę, a elementy związane z udoskonalaniem naszej drużyny oraz umiejętności drugiego kierowcy to właściwie wrzucanie monet na kolejne perki. Co prawda można zmienić logo zespołu, nazwę naszego kierowcy oraz wybrać sponsorów z zadaniami (po pokonaniu których dostajemy dostęp do specjalnego wydarzenia oraz samochodu), ale nie przekłada się to chociażby na identyfikację naszego teamu. Zresztą, brak możliwości dobrania kierowcy, który jeździ z nami czy drużyny dbającej o sprzęt to małe elementy sprawiające, że cały czas miałem poczucie „kurczę, szkoda że tego nie ma”. A można mieć wrażenie, że nie ma nic trudnego jak wziąć pomysły z pierwszego czy drugiego GRID i wcielić je w życie, prawda?

Nie mniej jednak – komuś może się to spodobać, ktoś może lubić tego typu rozrywkę. Biorąc jednak pod uwagę to, jak seria ewoluowała przez lata stwierdzam, że Codemasters zdecydowanie stać na coś więcej.