Przepis na boga rocka
Różnica w stosunku do wielu innych gier jest jeszcze jedna, aczkolwiek niezmiernie poważna. W zestawie z Guitar Hero 3 otrzymujemy plastikową imitację gitary rockowej, takie malutkie pykadełko. Oczywiście, są też wersje bez gitary i wówczas bawić się można na padzie czy klawiaturze, ale od razu uprzedzamy – takie granie mija się z celem. Zero przyjemności. Można również zainwestować w duży panel (najlepiej ze 40 cali) oraz niezgorszy zestaw audio. To oczywiście nie jest już koniecznością, ale wrażenia z zabawy, na dużym i małym ekranie chociażby, są nieporównywalne. No dobra, zapytacie, ale o co w tej całej zabawie chodzi, że potrzeba aż tyle zachodu? Ano o wciskanie kombinacji pięciu (maksymalnie) klawiszy – odpowiemy. I co, tylko tyle? Ano tak. I to ma być zabawa? Jeszcze jaka!!!
Najogólniej pisząc, w Guitar Hero 3 grać można solo i z przyjacielem, a nawet grupą przyjaciół, zarówno przy jednym kompie, jaki i po sieci. W trybie kariery (czy to solo czy multi) wskakujemy w buty początkującej gwiazdy rocka, ale po prawdzie fabuła nie jest tak bardzo istotna. Owszem, w kampanii są jakieś epizody, przechodzimy drogę od garażowego grania aż po wielkie koncerty, przeżywamy chwilowy spadek formy, a nawet rozpad zespołu oraz lądujemy w więzieniu, ale to w zasadzie jedynie pretekst do prezentacji kilkunastu animacji (fajnych), przedzielających poszczególne etapy. Najważniejsza jest przecież muzyka.
Zagrać Santanę i umrzeć...
Owe etapy składają się z czterech utworów, z których zagrać musimy co najmniej trzy, aby przejść dalej. A co to znaczy zagrać? Otóż leci sobie jakiś kawałek, a w głównej części ekranu znajduje się wizualizacja gryfu. Na niej wyświetlają się kolorowe kropki, które odpowiadają przyciskom umieszczonym na gitarze. Już wiecie co trzeba robić? Naciskanie w odpowiednim tempie kombinacji kolorowych guzików może wydać się w pierwszej chwili banalnie proste. Koniecznie trzeba dodać jeszcze, że aby jakiś „akord” dobrze wygrać, należy przycisnąć równolegle z klawiszem przycisk, który odpowiada za „szarpnięcie struny”. To już jest trochę bardziej złożone. Dodatkowo, w miarę wzrastania poziomu trudności, układy „akordów” na klawiaturze przypominają rozstawienie tyczek w slalomie równoległym. Nie dość, że przebieramy paluchami jak w amoku, wciskając na przemian czerwony, zielony, żółty itp., to jeszcze określone klawisze należy przytrzymywać dłużej, a niekiedy wciskać nawet kilka jednocześnie. Zapewniamy was – to, co z pozoru wygląda łatwo, wcale takim nie jest. Aby grać w Guitar Hero 3 na trzech „strunach” trzeba czasu, by nabrać wprawy, ale zabawa na czterech lub pięciu to już ostra jazda bez trzymanki.
Całe to wciskanie służy jednemu celowi. Zagrać dobrze kolejne kawałki. „Zagrać” to oczywiście za dużo powiedziane, bo gra w żadnym stopniu nie pozwala wycinać na wiośle na własną rękę, ale wciskając złe przyciski z głośników, dobiega nas kocia muzyka. A wiadomo, że fani zbyt wyrozumiali nie są, zwłaszcza dla tych, którzy kaleczą ich ulubione kawałki. Specjalny wskaźnik w każdym momencie informuje nas jak wielkie poparcie mamy u publiki, ale gdy z zielonego spada na kolor żółty, a potem czerwony, robi się gorąco. Jeszcze chwila ranienia uszu i wyjazd ze sceny! Porażka nie cofa nas do poprzedniego koncertu, ale po prostu nie zalicza kawałka, który należy potem powtarzać.
W czasie gry, na ekranie wyświetlają się zaznaczone gwiazdką sekwencje klawiszy. Gdy wykonamy je wszystkie, zdobywamy tzw. sekwencje gwiazdorskie (Star Power). Po pierwsze, pozwalają one szybciej odrobić stratę, po drugie, w trybie rywalizacji, jeśli taki wybraliśmy, dają nam jako bonus kilka niedozwolonych chwytów, które możemy użyć przeciwko drugiemu graczowi. Chcemy, aby pękła mu struna albo zwiększyła się liczba klawiszy do wciskania? Nic prostszego. „Strzelamy tylko wiosłem”, stawiając je do pionu, a odpowiedni bonus się uaktywnia. 
Gdy uda nam się jakoś przetrwać ostatnie frazy santanowskiej Black Magic Woman chociażby, zostajemy nagrodzeni punktami, oceną prasy oraz kasą. Nasza facjata trafić może nawet na okładkę poczytnego rockowego magazynu. Śmieszna sprawa jest z kasą, bo choć zazwyczaj zarabiamy niemało, to jednak, jak na prawdziwy rockowy band przystało, przy okazji demolujemy hotel i sporo wydajemy. Zostaje zatem niewiele. Początkowo czytanie statystyk oraz komentarzy jest nawet zabawne, ale po prawdzie trochę autorzy dali ciała w tej akurat kwestii. Szkoda, że przyrost zer na koncie nie jest wprost proporcjonalny do jakości wykonania utworu. Wtedy czulibyśmy odrobinę większa swobodę, a prędkość wydawania kasy w sklepie uzależniona byłaby od naszych efektów, a nie przypisana ścieżce w kampanii.
Nie zdziwi nikogo fakt, że również ścieżka dźwiękowa gry stoi na najwyższym poziomie. To w zasadzie jest już wyznacznikiem całej serii. Podobnie jak poprzednio, większość coverów nagrał zespół WaveGroup, a tym razem usłyszeć i zagrać można m.in.: Welcome to the Jungle” (Guns N’Roses), „Suck My Kiss” (Red Hot Chili Peppers), „School's Out” (Alice Cooper), „Rock You Like a Hurricane” (Scorpions), „Sabotage” (Beastie Boys), „Anarchy in the U.K.” (Sex Pistols), „Cliffs of Dover” (Eric Johnson), „Barracuda” (Heart), „Slow Ride” (Foghat), „Paranoid” (Black Sabbath), „Even Flow” (Pearl Jam), „Holiday in Cambodia” (Dead Kennedys), „Black Magic Woman” (Santana), „Paint It, Black” (The Rolling Stones), „Knights of Cydonia” (Muse), „Raining Blood” (Slayer), „The Number of the Beast” (Iron Maiden), “One” (Metallica) oraz wiele, wiele innych. Cała lista liczy siedemdziesiąt cztery utwory, a jeśli całość pomnożyć przez cztery poziomy trudności, wyjdzie, że grania mamy co niemiara. 
